گزارش مهر از مراسم عزاداری ۲۸ صفر؛
سفره عزاداری دوده همچنان برپاست
پرسی بلاگ: بوی سمنو كل فضای پادگان را پر كرده بود. ساعت نزدیك 22 شد و سرمای هوا بیشتر از قبل عرض اندام می كرد. عشق به پیامبر (ص) و خاندانش، گرما و سرما و بامداد و ظهر و شب نمی شناسد...
خبرگزاری مهر؛ مجله مهر _ مرضیه کیان: «می ترسیدیم امسال روضه نداشته باشیم، اما از آنجایی که خاندان دوده بسیار کریم هستند، بساط روضه ها جمع که نشد هیچ، بیشتر هم شد.»
یک ساعتی زودتر از شروع مراسم، به یگان امنیتی امام حسن مجتبی رسیدیم. همان بدو ورود سربازی که پشت میز نشسته بود، کلی مایع ضدعفونی کننده به دستمان زد و با راهنمایی سربازهایی که با فاصله در راه قرار داشتند به محل اجرای مراسم هدایت شدیم. فضای باز پر شده بود از صف صندلی پلاستیکی های آبی که با فاصله تقریباً دو متر چیده شده بود. حدود ۷۰، ۸۰ صندلی برای قسمت خانم ها و همین تعداد هم برای آقایان. سن را هم برای اجرای مراسم با بنر مزین شده به عکس حرم امام رضا (ع)، قبرستان بقیع و مسجدالنبی آماده کرده بودند.
۵۷ سال پاتیل سمنو روشن است
انگار پاییز تمام خودنمایی اش را گذاشته بود برای دیشب! هوا عجیب سرد بود و لباس گرم هم همراهمان نبود. انتهای صندلی ها که تا آن ساعت خالی بود، چادری برپاشده بود و دیگ بزرگی روی آتش بود. احساس کردم می شود تا شروع مراسم از گرمای آتش برای گرم شدن استفاده نمود. نزدیک که شدم، دیدم حدود ۲۰، ۲۵ نفر دور تا دور آتش و دیگ جمع هستند. ۴ تا دمام هم نزدیک آتش گذاشته بودند که گرم شود، انگار مراسم دمام زنی هم داشتند. با پرس وجو متوجه شدم که مشغول پخت سمنو هستند. پیرمردی شصت، هفتاد ساله که مشکی سفید و آبی به تن داشت و کلاه بافتنی مشکی روی سرش بود، این طرف و آن طرف می رفت و ناظر کار بود. هر چند دقیقه ماسک را از روی دهانش برمی داشت، نکته ای می گفت و باردیگر ماسک را روی دهان و بینی اش جاساز می کرد.
فکر کردم این پیرمرد را که حاج حسنی صدایش می زدند، همان کسی است که می تواند سوال های قطار شده در ذهنم را جواب بدهد. حاج اکبر حسنی با آرامش تمام، وسط آن همه شور و هیاهو آغاز کرد به توضیح دادن: «اسم هیئت ما، متوسلین به حضرت زهرا (س) است که اگر تابلوی هیئت را ببینید آخر اسم هیئت داخل پرانتز نوشته شده (سمنوپز). این هیئت را سال ۱۳۴۲ پدرم، حاج تقی حسنی تأسیس کرد. ما بیشتر ایام سال را سمنو می پزیم.»
دیگ سمنو را نشان داد و اظهار داشت: «اسم این دیگ ها، پاتیل هستش. هیئت ۵ تا پاتیل دارد. هرکسی به ما مراجعه کند و نیت کند که در خانه یا در هیئت خودشان سمنو بپزد، تیم آشپزی ما وسایل را می برد در آن محل و پاتیل را علم می نماییم. برای پخت سمنو هم از ۸ روز قبل درگیر کارها می شویم. در این ۸ روز ۲ نفر پای کار هستند. روز آخر که هم پخت آغاز می شود، حدود ۴۰، ۵۰ نفر پای پاتیل می آیند. این دفعه پادگان تیم ما را دعوت کرد. حدود ۳ تن بارِ این پاتیل هستش که در نهایت یک تن سمنو می دهد. از ساعت ۶ بامداد اجاق پاتیل را روشن کردیم و ساعت حدود ۲ نیمه شب خاموش می نماییم و می گذاریم دَم بیفتد که برای فردا بامداد آماده شود.»
صدای صلوات بلند شد و پس از صلوات حاج حسنی افزود: «ان شاالله برای مراسم فردا شب حدود ۱۰۰۰۰ ظرف سمنو پخش می شود.»
از خستگی پخت سمنو و مسئولیت سنگینی که به عهده گرفتند پرسیدم که حاجی تکانی به سرشانه هایش داد و اظهار داشت: «خستگی برای کسی است که در مقابل کاری که انجام می دهد مزد و اجرت بگیرد. ما با عشق این کار را انجام می دهیم. کاری که دلی باشد و الزامی در آن نباشد، خستگی برایش معنا پیدا نمی کند! ما کلی کرامت در نذر پخت سمنو دیده ایم که تمامی این ها ما را برای ادامه کار مصمم تر می کند. از شفا گرفتن خودم که مشکل کلیه داشتم و باید کلیه ام را در می آوردند گرفته تا بسیاری از زن و شوهرهایی که سال ها بچه دار نمی شدند و بعد از آن که نذر سمنو کردند، حاجت روا شدند یا حاج خانمی که آن گوشه ایستاده و گریه می کند.»
خدا قوت گفتم، از حاجی خداحافظی کردم و سمت حاج خانم رفتم. خانمی مسن با صورتی گرد و سفید که در مثلث چادر مشکی، کمی از چهره اش مشخص بود. شیار اشک تا بالای ماسک صورتش را شکافت: «پدرم سال ها در این هیئت خادمی کرد و دیگ سمنو را روشن نگه داشت. پس از فوت پدرم نیت کردم که راهش را ادامه بدهم. در این سال ها معجزه نذر سمنو را به چشم برای خودم دیدم. من سرطان داشتم و در طول یک ماه دو بار عمل شدم. دکترها جوابم کرده بودند، اما خوابی دیدم و بعد از آن که از خواب بیدار شدم احساس کردم دیگر هیچ مشکلی ندارم. ۵ سال از آن روزها می گذرد و خدا را شکر سرطانم برنگشته.»
ضربه زن! داعشیان عربستانی را…
داشتم از حاج خانم خداحافظی می کردم که صدای شعرخوانی ابوالفضل اسدی، مجری برنامه از روی سن بلند شد. ساعت حول و حوش ۲۰: ۳۰ بود. نصف صندلی ها پر شده بود. اسدی پس از خواندن شعر و تسلیت گفتن شهادت امام حسن (ع) و رحلت حضرت رسول (ص) از گروه دمام زنی عشاق المهدی دعوت کرد تا مراسمشان را شروع کنند. اول صدای بوق آمد و بعد هم گروه دمام زنی با ریتم خاصی شروع کردند به دمام زدن. پس از چند دقیقه ریتم دمام زن ها آرام شد و مرد جوانی که از زیر پرچم بزرگ "ما ملت امام حسنیم" با قاب عکس حاج قاسم به سمت دمام زن ها می آمد، وارد شد. با ادای احترام قاب عکس را روی سن قرار داد و با لحن کوبنده آغاز کرد به رجز خوانی؛ رجزش با مدح امام علی (ع) و امام حسن (ع) آغاز شد و به ایستادگی ایرانیان در مقابل آل سعود ختم شد.
بعد از اجرای رجزخوانی سراغش رفتم. علی قمی، از سال ۹۲ نخستین رجز خوانی اش را شروع کرد: «اولین شعر رجز خوانی را سال ۹۲ در هیئت ۱۴ معصوم حسنیه قمی ها در خیابان عارف شروع کردم. بحبوحه جنگ خان طومان بود. در این رجزخوانی ها ابهت شیعه را وسط می گذاریم. فلسفه رجزخوانی هم به واقعه عاشورا برمی گردد. هر کدام از افراد سپاه امام حسین مقابل السلام که می خواستند به میدان بروند، اول خودشان را در مقابل دشمن معرفی می کردند و به اصطلاح رجز می خواندند. مثلاً حضرت قاسم برای معرفی می گفت " من قاسم بن الحسنم، عمویم حسین، عمویم عباس، نوه امیرالمومنین، جدم رسول الله، من در مقابل شر و کفر ایستادگی می کنم و الخ" در واقع از رشادت ها و جنگاوری های گذشتگان شان تعریف می کردند و قدرت خودرا نشان می دادند. به عبارتی عرض اندام می کردند.» مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی نماید.
فایل آنرا از اینجا دانلود کنید: video/mp4
قمی رجزی را که یک ایرانی در مقابل داعش می خواند و ابهت نظام را به رخ عالم می کشد زمزمه کرد: «بشناس ای دل من لشکر سفیانی را / ضربه زن داعشیان عربستانی را / کن دعا صولت سردار سلیمانی را / که به تصویر کشد غیرت ایرانی را / من به این لهجه لوطی گری عادت دارم / چاکرم نوکرتم خیلی ارادت دارم...
شعرهای رجزخوانی را که خودم می سرایم هم از همین تفکر گرفته شده. من از رشادت های امیرالمومنین و شیعه می گویم و الان در مقابل داعشی ها رجز می خوانم. در این سال ها که رجز خواندم خیلی مورد تهدید و ضرب و شتم قرار گرفتم. یک دفعه به من حمله شد و فرق سرم را با قمه شکافتند. پس از یکی از رجزخوانی ها " فردا که دم حیدری از کعبه برآید / دوران معاویه صفت ها به سرآید و الخ" سایت عربستان من را تهدید کرده بود.
اما احساس می کنم رسالتی بر دوشم هست. در مقابل تمام این تهدیدها که خودم و خانواده ام را هدف گرفته ایستاده ام و تا روزی که زنده باشم و بتوانم با رجزخوانی، حرف دل بچه شیعه ها را به گوش عالم می رسانم.»
سفره عزاداری دوده همچنان برپاست
صحبت ها که با علی قمی به اتمام رسید و قول یک مصاحبه مفصل را که گرفتم، دیدم حاج مجید شعبانی همراه چند نفر برای روضه خوانی و مداحی وارد پادگان شد.
بعد از حال و احوال و نشستن حاج آقا شعبانی روی صندلی، فرصت را مناسب دیدم که چند دقیقه ای کوتاه گپ و گفتی داشته باشیم. پیش از رسیدن به پادگان، قبل و پس از اذان مغرب ۲ تا مراسم رفته بود. ساعت حدود ۲۱: ۳۰ بود که خودش را به پادگان رساند. پس از این مراسم هم باید خودش را به هیئت خودش یعنی فاطمیه ارشاد می رساند. حاجی شعبانی روی صندلی جابجا شد و اظهار داشت: «می ترسیدیم امسال روضه نداشته باشیم، اما از آنجایی که خاندان دوده بسیار کریم هستند، بساط روضه ها جمع که نشد هیچ، بیشتر هم شده. پارینه در این شب ها نهایتاً ۴ تا مجلس روضه داشتیم. اما امسال برای مراسم سوگواری امام حسن مجتبی (ع) و رحلت پیامبر (ص)، توفیق داشتم که برای ۹ مجلس، روضه خوانی و مداحی داشته باشم؛ این مراسم ها یا در فضای باز هستند، یا در خانه ها و در چارچوب روضه های خانگی… درست است که جمعیت ها کم بود اما سفره عزاداری دوده همچنان برپاست.»
اسدی، مجری مراسم حاج مجید شعبانی را برای روضه خوانی و مداحی به روی سن دعوت کرد. شعبانی معذرت خواهی کرد و با خداحافظی و التماس دعا گفتن روی سن رفت. ۲۰ دقیقه ای روضه خوانی و مداحی طول کشید.
ساعت نزدیک ۲۲ شد و سرمای هوا بیشتر از قبل عرض اندام می کرد. بوی سمنو کل فضای پادگان را پر کرده بود. کم کم جمعیت از روی صندلی ها بلند شدند و راهی در خروجی شدند. چون ردیف اول نشسته بودم، جمعیتی را که برای مراسم آمده بودند ندیدم، ولی اختتام مراسم که سرم را برگرداندم دیدم که تمام صندلی ها پر شده بودند؛ هم قسمت خانم ها و هم قسمت آقایان.
عشق به پیامبر (ص) و خاندانش، گرما و سرما و بامداد و ظهر و شب نمی شناسد. هرجا که مراسم سوگواری و عزاداری این خاندان باشد، دلدادگان خودرا به هر طریقی به آن مکان می رسانند.
منبع: persiblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب