یادداشت مهمان؛
۱: ۲۰ بامداد نزدیكی های بهشت
به گزارش پرسی بلاگ حاجی وقتی نامه رو باز كرد و خوند، آغاز كرد یه ریز اشك ریختن. بعد هم اظهار داشت: الحمدلله رب العالمین. صدهزار مرتبه شكرت كه ولی ات از من راضی ان و نامه م رو مهر له جزاء الحسنی زدن.
به گزارش پرسی بلاگ به نقل از مهر، مصباح الهدی باقری پژوهشگر هسته مدیریت جهادی مرکز رشد دانشگاه امام صادق (ع) یادداشتی درباره سردار شهید حاج قاسم سلیمانی نوشته و آنرا در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است.
مشروح متن این یادداشت در ادامه می آید:
تا رسید دید همه منتظرش هستند. ابراهیم، حسین، علی، حسن، مهدی، حمید، عبدالحسین، محمدحسین، میرحسینی و… پیشاپیش همه هم احمد و عماد و جهاد وایستاده بودند. انگاری یه دنیا چشم انتظاری کشیدند تا باردیگر ببیننش. همه جا رو چراغونی کرده بودن. ریسه هاش خیلی باحال بود؛ نه سیمی داشت و نه اتصالی، فقط نور بود و نور. اول احمد اومد جلو، سیر بغلش کرد. حاجی بهش اظهار داشت: «مشدی، خداحافظی نکرده گذاشتی رفتیا. جگرم سوخت». بعد هم تک تک بچه ها اومدن جلو و با حاجی حال واحوال کردند. آخر سر هم، همگی نشستند دور هم تا همدیگه رو خوب تماشا کنند.
یه خرده که گذشت، احمد اظهار داشت: «حاجی جاتو خالی کردم امشب تو کربلا. خیلی دعات کردم. شب جمعه های باحالی داریم. تازه زیارت مولا داشت تموم می شد که خبر شهادتت رو شنیدیم. یه چشم گریون بودیم از نامردی اشقی الاشقیاء و یه چشم هم ذوق داشتیم که باز باردیگر همدیگه رو می بینیم». حاجی و حاج احمد بازم همدیگه رو بغل کردند و چند دقیقه ای فقط همو می بوئیدن.
بعدش عماد اظهار داشت: «حاجی قربونت برم. دو تا تشکر جانانه بهت بدهکارم. یکی، بابت اینکه سیدین رو تنها نذاشتی و مشت شونو پر کردی و دومی هم بابت پسرم جهاد. پدری کردی براش. ممنونتم اخوی».
حاجی اظهار داشت: «حاج رضوان! خبر داری که پیراهن خونی ات رو قاب کردم و گذاشتم جلو چشمم. هر بار که می دیدمش یه «اللهم ارزقنا» می گفتم و همه خستگیا از تنم می رفت. با خودم می گفتم چه عاقبت خیری، پس «مرگی چنین میانه میدانم آرزوست» …راستی! یه چیزی هم بپرسم. دو باری که به خوابم اومدی و خیلی خوشحال و سرکیف بودی، قصه ش چی بود؟»
عماد اظهار داشت: «یه بارش، تو زیارت شب جمعه مولا، عمه جان بهتون لطفی داشتند، درست بعد شکست حصر نبل و الزهرا. یه بار دیگه هم، بنت الحسین عنایتی کردند، رفته بودین خونه شهدا و با بچه ها هم بازی شده بودین».
صحبتاشون گل انداخته بود که یواش یواش بقیه شهدا هم رسیدن و مستقیم اومدن اونجا. تک تک اونا رو هم استقبال کردن. مهندس زود اومد پهلوی حاجی و همدیگه رو سفت بغل کردن. انگار یه دنیاس که همدیگه رو ندیدن. ازش تشکر کرد که سروعده ش موند و اونم با خودش آورد. بعد هم، حسین هم اومد و حاجی رو تو آغوش گرفت. چه گریه ای می کردند رو شونه ی هم..
دیگه دم دمای فجر بود. همه شروع کردن نماز شب خوندن. حال خیلی خوبی داشتن؛ هم حال بهجت بود و هم حال بکاء. هنوز هم تو قنوت می گفتن: «اللهم ارزقنا الشهاده فی سبیلک». معلوم بود حلاوتش زیر زبون شون خیلی چسبیده و دوست دارن بارها و بارها تکرارش کنن.
در این اثنا به امر خدا، یکی از موکلین رسید و نامه ای داد به حاجی. حاجی وقتی نامه رو باز کرد و خوند، آغاز کرد یه ریز اشک ریختن. بعد هم اظهار داشت: «الحمدلله رب العالمین. صدهزار مرتبه شکرت که ولی ات از من راضی ان و نامه م رو مهر «له جزاء الحسنی» زدن. خدایا کمکش کن. عزیز و بزرگه اما خیلی مظلوم و تنهاس…».
خبر نامه که پیچید همین طور پیغام و پسغام و نامه و ندا بود که از اعلی علیین می اومد برا حاجی و بهش «حبذا» و «بارک الله فیکم» و «احسنتم بما اصبتم» و «نفتخر بکم» و «هنیئا لکم» و «جزاکم الله خیرا» و.... می گفتند. نمی دونین چه غوغائی به پا شده بود.
چند لحظه بعد، وقت نماز بامداد شد و همگی نماز رو به جماعت برپا کردند. بعدش هم، دور حاجی و مسافرین تازه از راه رسیده جمع شدن. انگار عطش سال ها فرقت اونا رو نمی خواد لحظه ای از هم جدا کنه. حاجی رو بالا نشوندن و دورش نشستن. حاجی پس از حمد خدا و شکر فراوان، آغاز کرد این شعر رو خوندن:
پروانگان را هیچ پروایی زجان نیست
سودای جانان چون بود، پروای جان نیست
پروانه کی پروایی از پر سوختن داشت
گویی که از اول سر افروختن داشت
بعد هم آغاز کرد به خوندن دعای ندبه، بقیه هم با حاجی زمزمه می کردن. هر بندی رو که می خوندن، همه با هم ناله می زدند. انگار دعا نبود، روضه بود. اونم روضه مکشوفه. معلوم بود با تمام وجود تنهایی حضرت رو حس می کردند و می خواستن زودتر کاری کنند.
وقتی دعا رسید به: «وَجَعَلْتَهُمُ الذَّرِیعَةَ إِلَیْکَ، وَالْوَسِیلَةَ إِلَی رِضْوانِکَ» [۱]... بچه ها منقلب شده بودند و گریه می کردند. کمی جلوتر وقتی به: «َقُتِلَ مَنْ قُتِلَ، وَسُبِیَ مَنْ سُبِیَ، وَأُقْصِیَ مَنْ أُقْصِیَ» [۲]... رسیدن، ناله هاشون آسمان رو شکافت و صدای ضجه از آسمونای دیگه هم بلند شد.
کمی بعدتر، با گریه فریاد زدند: «وَ إِیَّاهُمْ فَلْیَنْدُبِ النَّادِبُونَ، وَ لِمِثْلِهِمْ فَلْتَذْرِفِ الدُّمُوعُ، وَلْیَصْرُخِ الصَّارِخُونَ، وَیَضِجَّ الضَّاجُّونَ، وَیَعِجَّ الْعاجُّونَ، أَیْنَ الْحَسَنُ؟ أَیْنَ الْحُسَیْنُ؟ أَیْنَ أَبْناءُ الْحُسَیْنِ؟» [۳]... اینجا دیگر همه از حال رفتند. هرکس گوشه ای خود رو لطمه می زد. یکی فریاد می زد: «جانم حسن»؛ یکی داد می زد: «نفسی و اهلی و مالی بفداک یا حسین» … ملائک هم در صورتیکه خودشون نالان و ناسور و زخمی بودند به امر خدا، با یه ذره از تربت حسین مقابل السلام، حال همه شون رو به جا آوردند.
همین طور حاجی ادامه داد تا که رسید به: «أَیْنَ الشُّمُوسُ الطَّالِعَةُ؟ أَیْنَ الْأَقْمارُ الْمُنِیرَةُ؟ أَیْنَ الْأَنْجُمُ الزَّاهِرَةُ؟ أَیْنَ أَعْلامُ الدِّینِ وَقَواعِدُ الْعِلْمِ؟ أَیْنَ بَقِیَّةُ اللّهِ الَّتِی لَاتَخْلُو مِنَ الْعِتْرَةِ الْهادِیَةِ؟ أَیْنَ الْمُعَدُّ لِقَطْعِ دابِرِ الظَّلَمَةِ؟ أَیْنَ الْمُنْتَظَرُ لِإِقامَةِ الْأَمْتِ وَالْعِوَجِ؟ أَیْنَ الْمُرْتَجی لِإِزالَةِ الْجَوْرِ وَالْعُدْوانِ؟ أَیْنَ الْمُدَّخَرُ لِتَجْدِیدِ الْفَرائِضِ وَالسُّنَنِ؟ أَیْنَ الْمُتَخَیَّرُ لِإِعادَةِ الْمِلَّةِ وَالشَّرِیعَةِ؟ أَیْنَ الْمُؤَمَّلُ لِإِحْیاءِ الْکِتابِ وَحُدُودِهِ؟ أَیْنَ مُحْیِی مَعالِمِ الدِّینِ وَأَهْلِهِ؟ أَیْنَ قاصِمُ شَوْکَةِ الْمُعْتَدِینَ؟ أَیْنَ هادِمُ أَبْنِیَةِ الشِّرْکِ وَالنِّفاقِ؟ أَیْنَ مُبِیدُ أَهْلِ الْفُسُوقِ وَالْعِصْیانِ وَالطُّغْیانِ؟ أَیْنَ حاصِدُ فُرُوعِ الْغَیِّ وَالشِّقاقِ» [۴]..... این دفعه اما صدای ضجه ها و استغاثه ها به درگاه خدا طوری بلند شد که معلوم بود، حالت اضطرار همه شون رو گرفته. دیگه نتونستن ادامه بدن. اونقدر فغان و زاری بالا گرفت که به امر خدا یکی از مقربین برای تسلای خاطر، در جمع شون حاضر شد. با اومدنشون، نسیم روح و رحمت الهی وزیدن گرفت و به آنی، آرامش به جونشون برگشت.
سپس عبد مقرب ندا سرداد: «با اذن خدا و از جانب یکی از اولیاءالله نزد شما اومدم؛ پر از سلام و صلوات و رحمت و مغفرت. اومدم بگم شما از اهالی «محیی معالم الدین و اهله» [۵] هستید. اومدم بگم شما مشمول حدیث امام جعفر بن محمدالصادق علیهماالسلام هستین که فرمود: «…فَکُلُّ سُنَّةٍ أَقَامَهَا اَلرَّجُلُ وَ جَاهَدَ فِی إِقَامَتِهَا وَ بُلُوغِهَا وَ إِحْیَائِهَا فَالْعَمَلُ وَ اَلسَّعْیُ فِیهَا مِنْ أَفْضَلِ اَلْأَعْمَالِ لِأَنَّهُ إِحْیَاءُ سُنَّةٍ..» و مطابق فرموده رسول خدا صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ: «مَنْ سَنَّ سُنَّةً حَسَنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وَ أَجْرُ مَنْ عَمِلَ بِهَا مِنْ غَیْرِ أَنْ یَنْتَقِصَ مِنْ أُجُورِهِمْ شَیْءٌ» [۶]. پ س خوشا به حال تون! و گوارای تان باد!
بعد افزود: «امروز شما مأجورید برای دو جهاد. اول؛ برای جهاد فی سبیل الله در مقابل جبهه شرک و نفاق و کفر، و دوم؛ جهاد برای احیای سنت خدا. شما کوچه ها و جاده ها و بیابان ها و گذرراه ها رو امن کردین برای زوار حسین مقابل السلام. شما زیارت اربعین رو زنده کردین. شما پیاده روی اربعین رو که تا قیام قیامت برپا و برجاست، احیا کردین. امروز افتخار دارم و مأمورم که شما رو به درجه عالی «خادم الحسین سیدالشهداء» نائل کنم…».
شور و شعف بین دوستان قدیمی پر شد. همه به کاروان شهدای تازه از راه رسیده تبریک می گفتن. اونا هم سر به سجده شکر گذاشته بودن و از خدا بابت این توفیق سپاسگزاری می کردن. وقتی سر از سجده برداشتن حاجی نخستین چیزی که گفت و خواست این بود: «خدایا! مولا و سیدمون رو به دست حجتت کمکش کن…»
صبح جمعه بود و ماموریت ها تنظیم و تقسیم و تعیین و امضا می شد. مطابق اون، هر کدوم از بچه ها رفتن برای انجام امریه الهی. حاجی هم رفت سر پست خدمتش، زیر قبه. حسین {پورجعفری} هم باهاش بود....
پی نوشتها:
[۱] - «و آنان را واسطه -هدایت و معرفت به- خود و وسیله وصول و رسیدن به بهشت رضوان و رحمت خود قرار دادی»...
[۲] - «پس کشته شد آنکه کشته شد و اسیر گشت آنکه اسیر گشت و تبعید شد آنکه تبعید شد»...
[۳] - «و زاری کنندگان بر ایشان زاری کنند و برای مانند آنان باید اشک ها روان شود و فریادکنندگان فریاد زنند و شیون کنندگان شیون کنند و خروشندگان بخروشند. حسن کجاست؟ حسین کجاست؟ فرزندان حسین کجایند؟»...
[۴] - «کجایند خورشیدهای تابان؟ کجایند ماه های نورافشان؟ کجایند ستارگان فروزان؟ کجایند پرچم های دین و پایه های دانش؟ کجاست آن باقیمانده خدا که از عترت هدایتگر خالی نشود؟ کجاست آن مهیا گشته برای ریشه کن کردن ستمکاران؟ کجاست آن که برای راست نمودن انحراف و کجی به انتظار اویند؟ کجاست آن امید شده برای از بین بردن ستم و دشمنی؟ کجاست آن ذخیره برای تجدید فریضه ها و سنّت ها؟ کجاست آن برگزیده برای بازگرداندن دین و شریعت؟ کجاست آن آرزو شده برای زنده کردن قرآن و حدود آن؟ کجاست احیاگر نشانه های دین و اهل دین؟ کجاست درهم شکننده شوکت متجاوزان؟ کجاست ویران کننده بناهای شرک و دورویی؟ کجاست نابودکننده اهل فسق و عصیان و طغیان؟ کجاست دروکننده شاخه های گمراهی و شکاف اندازی؟»...
[۵] - برگرفته شده از فرازی از دعای ندبه: «أَیْنَ مُحْیِی مَعالِمِ الدِّینِ وَأَهْلِه»؛ «کجاست احیاگر نشانه های دین و اهل دین»
[۶] - «هر سنتی که شخص آنرا بپا دارد و در رواج و فراگیری آن تلاش کند، {بداند که} کار و کوشش در آن سنت و کار نیک بهترین کارها است؛ چونکه احیا سنت است. پیغمبر فرمود هر کس سنت حسنه ای بگذارد ثواب آنرا می برد و برابر ثواب همه کسانی که آن سنت را بجای آورند، ثواب می برد بدون آنکه از ثواب عاملان به آن چیزی کم شود (الخصال، جلد ۱، صفحه ۲۴۰).
منبع: persiblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب