مهدی جمشیدی تبیین كرد؛
تصویرسازی علامه مصباح از خاستگاه عاملیتی اختلال های حاكمیتی
پرسی بلاگ: مهدی جمشیدی در نشست بزرگداشتِ علامه مصباح یزدی اظهار داشت: همچون مسأله هایی که علامه مصباح به آن پرداخت و از آن، گره گشایی کرد، توضیحِ وجودِ اختلالِ در حرکتِ تکاملیِ انقلاب بود.
به گزارش پرسی بلاگ به نقل از مهر، متنی که به دنبال می آید، ویراسته و افزوده‌ی قسمتی از سخنرانیِ مهدی جمشیدی عضوِ هیئتِ علمیِ پژوهشگاهِ فرهنگ و اندیشه‌ی اسلامی در نشستِ بزرگداشتِ علامه مصباح یزدی است که ۲۴ دی ماه در مرکزِ پژوهش های علومِ انسانیِ اسلامیِ صدرا، ایراد شد.
علامه مصباح، همچون چشمه ای جوشان، از بسترِ خشکیده و ترک خورده‌ی جامعه سر برآورد و در دوره ای که یک «منازعه‌ی فکری و سیاسیِ بسیار تعیین کننده» شکل گرفته بود، نقشی «بی نظیر» و «تاریخی» ایفا کرد، درحالی که می توانست همانندِ بسیاری دیگر، سکوت اختیار کند و با «جریانِ سکولاریسمِ دولتی و روشنفکری»، دست به گریبان نشود. در آن زمان، جوانانِ نسلِ سوّمی از قبیلِ من که با «پرسش های ساختارشکنانه» و «چالش های بنیان برافکن» روبرو بودیم، سخت به دنبالِ یک «پناه گاهِ فکری» می گشتیم تا «پاسخ های متقن و مستحکم» بیابیم و بتوانیم در مواجهه ها و تقابل های خویش، «مجهز» و «مسلح» باشیم.
نباید انکار کرد که کسانی دراین زمینه، تلاش کردند و عافیت و عزلت را ترجیح ندادند، امّا در این میان، هیچ کس همانندِ علامه مصباح، نه «پُرکار» و «پُرتولید» بود و نه در سطحِ ایشان، «برهانی» و «بین الاذهانی» سخن می گفت. حالا که به گذشته می نگرم، به راستی درمی یابم که داشته ها و اندوخته های معرفتی ام و هر اندازه که از حقیقت و هویّتِ انقلابی بهره دارم، همه به واسطه‌ی تکیه بر ایشان بوده است.
از جمله مسأله هایی که علامه مصباح به آن پرداخت و از آن، گره گشایی کرد، توضیحِ وجودِ «اختلالِ در حرکتِ تکاملیِ انقلاب» بود. ما در آن دوره، به روشنی احساس می کردیم که «شدن های تکاملیِ انقلاب»، با فرازها و نشیب هایی روبرو هست و این حرکت، با پاره ای «بحران ها» و «دشواری ها»، روبروست، امّا نمی توانستیم صورت بندیِ مشخّصی از مسأله ارائه نماییم، چه رسد به این که از عهده‌ی حلِ آن برآییم.
در اینجا بود که کتابِ «کاوش ها و چالش ها» در سالِ هفتادونه منتشر گردید و ایشان در دو درس گفتارِ نخستِ آن، به توضیح و تبیینِ این مسأله، همّت گمارده بود. این متن، در عینِ آن که ساده و عامه فهم بود، امّا بطونِ حِکمیِ پنهانی داشت که جز بر اهلِ نظر و تعمّق، آشکار نمی گشت. به هر حال، ایشان توانسته بود نشان دهد این که روندِ حرکتِ قدسی و معنویِ انقلاب، گرفتارِ برخیِ اختلال هاست، به چه سبب است.
علامه مصباح در این اثر، از چشم اندازِ تحلیلِ «خُرد» و «عاملیّتی» به مسأله‌ی اختلال نگریسته و استدلال کرده بود که از یک سو، در همان سالهای نخستِ پیروزیِ انقلاب، قلّه های تفکّرِ انقلابی و شخصیّت هایی که عالی ترین مراتبِ انقلابی گری را دارا بودند، به «شهادت» رسیدند و انقلاب از این نظر، گرفتارِ «فقر» گردید. در این حوزه بود که نزدیک ترین و مؤثّرترین «حلقه‌ی شاگردانِ انقلابیِ امام خمینی»، یکی بعد از دیگری، از صحنه حذف شدند و به این ترتیب، تدبیرِ انقلاب در اختیارِ نیروهایی قرار گرفت که بیشترِ آنها، با «اصالت های ایدئولوژیِ انقلابی»، بیگانه بودند یا آنچنان تعلّق و حسّاسیّتی نسبت به آن نداشتند.
در نتیجه، انقلاب در اثرِ سیاست هایی که در سالهای پس از طریقِ هم اینان به اجرا درآمد، با چالش ها و تنگناهایی روبرو گردید. به عبارت دیگر، استدلالِ علامه مصباح این بود که انقلاب به دلیلِ «حذف شدنِ چهره های عمده و کانونی» اش، دچارِ «فقرِ عاملیّت های متعهّدِ تاریخ ساز» شد و این «کمبود» و «نقص»، حرکتِ تکاملیِ «جهش وار» و «شتابانِ» انقلاب را با اختلال مواجه کرد. پس «اختلال های ساختاری»، «خاستگاهِ عاملیّتی» دارند و انقلاب از این ناحیه بوده که گزندها و لطمه های جدّی دیده است. این اختلال که روز گذشته احساس می شد، امروز نیز وجود دارد و همچنان، یک «مسأله‌ی راهبردی» است. شاید بتوان گفت اشاره‌ی آیت الله خامنه ای به این که باید برای «استقرارِ دولتِ جوانِ حزب اللهی» زمینه سازی کرد، راهکاری است که ایشان در آستانه‌ی گامِ دوّمِ انقلاب، برای چنین اختلالی در نظر گرفته است.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب