گزارش پرسی بلاگ؛
زادروز حکیم توس گرامیداشت یادگار جاودان زبان پارسی
پرسی بلاگ: یکم بهمن ماه زادروز ابوالقاسم فردوسی، شاعر نامی و حماسه سرای بی همتا است که این حکیم توانا با شاهنامه اش، حماسه ها و افسانه های ایران باستان را نسل به نسل انتقال داد.
خبرگزاری مهر، گروه استان ها: امروز، در تقویمی که تاریخ را به رشته تحریر می کشد، روزی است برای یادآوری و بزرگداشت یکی از ستارگان درخشان آسمان ادب و فرهنگ ایران زمین: ابوالقاسم فردوسی، شاعر نامی و حماسه سرای بی همتا. زادروز او، فرصتی است برای تجلیل از شخصیتی که با قلم توانا و اندیشه بلندش، نه فقط شاهکاری بی بدیل به نام شاهنامه آفرید، بلکه زبان فارسی را از گزند فراموشی و نابودی نجات داد و برای همیشه در قلب تاریخ و فرهنگ ایران جاودانه ساخت.
فردوسی، این فرزند با افتخار توس، با شاهنامه اش، حماسه ها و افسانه های ایران باستان را نسل به نسل انتقال داد. این اثر شکوهمند، نه فقط شرحی از تاریخ و اسطوره های ایران است، بلکه بازتابی از فرهنگ، آداب و رسوم، و آرمان های والای ایرانیان در طول تاریخ است. شاهنامه سرودی است از شجاعت، عشق، ایثار و پایداری در مقابل ستم. هر بیت از آن گنجینه ای است از واژه های زیبا و مفهومی عمیق که نسل های آینده را به طرف شناخت خود و تاریخ غنی شان رهنمون می شود.
اما اهمیت فردوسی فقط به خلق شاهنامه خلاصه نمی گردد. او با انتخاب زبان فارسی دری، بجای زبان های دیگر آن زمان، قدمی بلند در راستای اعتلای زبان مادری برداشت و آنرا به زبان ادبی و رسمی مبدل کرد. این اقدام شجاعانه، نقش به سزایی در حفظ و گسترش زبان فارسی داشت و زبانی که امروزه مورد استفاده میلیونها نفر در سراسر دنیاست، تا حد زیادی مدیون کوشش های این شاعر بی نظیر است.
حقیقت هایی درباره ی شاهنامه و حکیم ابوالقاسم فردوسی که باید بدانید
در همین راستا سید محسن میرآفتاب، کارشناس و راهنمای گردشگری آرامگاه فردوسی، به بررسی تاریخچه شاهنامه و نقش فردوسی در ادبیات فارسی پرداخته کرد در این مصاحبه به تحلیل اشتباهات رایج درباره ی فردوسی و شاهنامه می پردازیم.
کارشناس و راهنمای گردشگری آرامگاه فردوسی اظهار داشت: سند تاریخ بر اساس تاریخ دقیق تولد فردوسی حکیم وجود ندارد. ما تنها این را میدانیم که فردوسی زاده ۳۱۹ خورشیدی هست و سال ۴۰۰ خورشیدی چشم از جهان فرو بسته است.
وی اظهار داشت: ما یک کتاب تاریخی به نام شاهنامه ابومنصوری داریم که به نثر نوشته شده است. شادروان محمد عبدالرزاق طوسی، فرمانروای طوس تصمیم می گیرد تاریخ ایران را گردآوری کند و به همین دلیل چند وزیر را برای جمع آوری این اطلاعات انتخاب می کند. وی به آنها می گوید که کارهای سیاسی را کنار بگذارند و فقط بر روی گردآوری تاریخ تمرکز کنند. این سه نفر از خراسان، هرات، نیشابور و سیستان انتخاب می شوند و به زبان پهلوی که همان فارسی میانه ایران است، مشغول بکار می شوند.
میرآفتاب اضافه کرد: این افراد به جمع آوری تاریخ ایران پرداخته و شاهنامه ابومنصوری را می نویسند. هدف از تبدیل این کتاب به شعر این بود که حافظه جمعی مردم ایران بتواند بهتر آنرا حفظ کند. پس از مرگ دقیقی طوسی، شاعر دیگری برای تکمیل این کار گمارده می شود. بعد از مدتی، فردوسی به دربار معرفی می شود و تصمیم می گیرد که کتاب را با نام خداوند جان و خرد شروع کند.
کارشناس و راهنمای گردشگری آرامگاه فردوسی اشاره کرد: فردوسی با احترام به کارهای دقیقی، از او نام می برد و کار را به شکلی ادامه می دهد که یاد وی در تاریخ باقی بماند. فردوسی در طول ۳۰ سال شاهنامه را به نظم درآورد و در این هنگام، اتهاماتی از قبیل نژادپرستی را به او نسبت می دهند که حقیقت ندارد. هیچ واژه نژادپرستانه ای در شاهنامه وجود ندارد.
میرآفتاب همین طور به رابطه فردوسی با سلطان محمود غزنوی اشاره نمود و اظهار داشت: سلطان محمود در حقیقت یک کودک ۱۱ ساله بوده و فردوسی هیچ گاه با او همکاری نداشته است. داستان های مربوط به دوستی فردوسی و محمود، ناصحیح و دروغین است.
کارشناس و راهنمای گردشگری آرامگاه فردوسی درباب فاتحه فرستادن به فردوسی اظهار داشت: آرامگاه فردوسی در باغ شخصی او واقع شده و وی در ناز و نعمت زندگی کرده است. این تصور که فردوسی در فقر و نداری مرده، ناصحیح است. افرادی که به آرامگاه فردوسی می آیند، به مهر او می آیند و فاتحه می فرستند. این عمل به مفهوم احترام و یادآوری آثار اوست. فردوسی در شاهنامه خود می گوید: «هر آن کس که دارد هوش و رأی و دین، بعد از مرگ بر من کند آفرین.» این نشان میدهد که او دوست دارد که بعد از مرگش، یادش گرامی داشته شود.
وی اضافه کرد: معتبرترین نسخه شاهنامه، نسخه فلورانس است که در سال ۶۱۴ هجری قمری نگاشته شده و در موزه فلورانس نگهداری می شود. بعد از آن، نسخه های دیگر مانند شاهنامه بندری و شاهنامه بریتانیا به ترتیب در سالیان ۶۲۰ و ۶۷۵ هجری قمری نوشته شده اند.
میر آفتاب اظهار داشت: فردوسی برای ایرانیان نماد پاسداری از فرهنگ و تاریخ این سرزمین است و به این علت باید به او احترام گذاشت.
بزرگداشت زادروز فردوسی، تنها یک مراسم سنتی نیست. این روز، یادآوری وظیفه ما در پاسداری از میراث باارزش اوست. وظیفه ماست که شاهنامه را بخوانیم، بفهمیم، و به نسل های بعدی انتقال دهیم. وظیفه ماست که زبان فارسی را حفظ نماییم و غنای آنرا پاس بداریم.
در این روز، بیایید با تجلیل از فردوسی، به تقدیر زبان و فرهنگ غنی خود بپردازیم و بار دیگر، به عظمت و شکوه این میراث گرانبها پی ببریم. یاد او همیشه در قلب ایران و ایرانیان جاودان خواهد ماند.
منبع: persiblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب