جان شوریده و شعر پرشور شاعر معترض انقلاب
پرسی بلاگ: آقاسی مردم را به اشک و حماسه و مهربانی و لبخند و بیم و امید و عشق و اعتراض و… میهمان می کرد. حافظه خوبی داشت و موقع شعرخواندن یک نفس چند بیت را می خواند و یکی دو ساعت جماعت را میخکوب می کرد.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ طاهره طهرانی: «پدرم، با آن که سوادی به آن صورت نداشت، اما قاری قرآن بود و از مریدان مرحوم آیت الله حاج سید احمد طالقانی آل احمد؛ که روحانی سرشناس محل ما بود و پدر جوانمرد فاضل، زنده یاد جلال آل احمد. از طرفی، مادرم حدود چهل سال است افتخار مداحی حضرت قمر بنی ژهاشم (علیه السلام) را دارد. از زمان بچگی کلمات را به هم می بافتم. مشخصاً از سنین سیزده چهارده سالگی.»
محمدرضا آقاسی، متولد ۲۴ فروردین ۱۳۳۸ بود، در تهران و خانه ای در نزدیکی امامزاده سید ناصرالدین. ششمین فرزند خانواده ای مذهبی بود. پدرش مغازه کبابی داشت و مادرش از مداحان بود که بر روحیه شعرخوانی و سرودن او تاثیر گذاشتند.
آقاسی آنطور که خودش می گوید تحصیلاتش را در مقطع سوم راهنمائی به پایان رساند و دو سال در هنرستان تجسمی پسران تحصیل کرد، اما به علت اختلاف نظر با مسئولان، ادامه تحصیل را رها کرد و در تسلیحات ارتش شاغل شد: «دو سالی هنرجوی هنرستان هنرهای زیبا شهر تهران بودم. منتها، از آنجائیکه به نحوه آموزش متون درسی و مدیریت خشک و بی بهره از ظرافت های تعلیم و تعلم هنری اولیا امور هنرستان اعتراض داشتم، با مدیر، ناظم و برخی از اساتید آنجا برخورد پیدا کردم. روی همین حساب هم، دو سال پی در پی مرا مردود کردند و دست آخر سال سوم؛ اخراجم کردند. پس از آن ماجرا، مدتی در تسلیحات ارتش کار می کردم. این وضع ادامه داشت تا حوالی تابستان ۱۳۵۷ که با اوج گیری مسایل انقلاب، از تسلیحات هم زدم بیرون.»
او از سال ۱۳۵۱ آغاز به سرودن شعر کرد، اما عمده فعالیت ادبی او بعد از انقلاب اسلامی و در دهه ۱۳۶۰ بود. آقاسی در انجمن های ادبی قبل از انقلاب عضو بود و بعد از انقلاب از اساتیدی چون مهرداد اوستا و یوسفعلی میرشکاک بهره برد. مدتی هم در جبهه های جنگ ایران و عراق حضور داشت و در مناطق شوش دانیال، جزیره مجنون، سه راه جفیر و شلمچه فعالیت نموده بود.
آثار و اشعار
محمدرضا آقاسی، در چارچوب مثنوی شعر می گفت، چون این قالب او را برای بیان مضامین پرشور و اعتراضی اش آزادتر می گذاشت و این با روحیات و شیوه خاص شعرخوانی اش هم هماهنگ تر بود. او هر مجلسی که می رفت جماعت مشتاق شعر فارسی را به اشک و حماسه و مهربانی و لبخند و بیم و امید و عشق و اعتراض و… میهمان می کرد. حافظه خوبی داشت و موقع شعر خواندن یک نفس چند بیت را می خواند و یکی دو ساعت جماعت را میخکوب می کرد.
این شیوه و لحن خاص شعرخوانی و البته ظاهرش با آن موهای بلند مجعد و آشفته و حرکات پرشور دست و سرش سبب شد او بیشتر از پیش شناخته شود، مثنوی معروفش در رثای امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، مدت ها جمعه بامداد از تلویزیون پخش می شد و آنقدر تاثیر گذار بود که کوچک و بزرگ آنرا حفظ بودند:
خبر آمد خبری در راهست
سرخوش آن دل که از آن آگاه است
شاید این جمعه بیاید، شاید
پرده از چهره گشاید، شاید
دست افشان، پای کوبان می روم
بر در سلطان خوبان می روم
می روم بار دگر مستم کند
بی سر و بی پا و بی دستم کند
می روم کز خویشتن بیرون شوم
در پی لیلا رخی مجنون شوم…
آقاسی توانست شعر آئینی را به درک مخاطب عام نزدیک کند، او مضامین پیچیده را ساده می گفت اما هیچگاه از اصالت و عمق مفاهیم دینی و مذهبی آن نمی کاست. بدین سان بود که اشعارش توانست جایگاه ویژه ای در بین اشعار آئینی و عموم مردم داشته باشد و در دهه های ۶۰ و ۷۰ از مقبولیت عمومی بالایی برخوردار شود. از خصوصیت های شعرهای او میتوان به مفاهیم اصیل، رسالت شعر آئینی و نقد مشکلات معاصر شعر آئینی پرداخت. خودش می گوید: «باید ایمان داشته باشی که ذاتاً فقیری و غنی مطلق خداست و باب جود و عطای خدا، آل محمد (ع) هستند. باید کاسه گدایی برداری، بروی در خانه خاندان (ع) را بزنی. احساس استغنا و بی نیازی هم نباید داشته باشی. در چنین صورتی؛ مطمئن باش خاندان (ع) تو را دست خالی از در خانه شان برنمی گردانند. هرچه شکسته تر و زارتر در خانه شان بروی، کاسه گدایی تو را پُرتَر می کنند. حالا در ارتباط با معروف ترین شعری که خلایق در این ملک مرا به آن می شناسند؛ یعنی شیعه نامه، فقط می توانم بگویم که من شیعه نامه را از کرم خاندان (ع) دارم، نه از خودم؛ که هیچم و هیچ.»
از او سه کتاب به جا مانده که خانواده اش بعد از درگذشت آنها را تنظیم و منتشر نمودند.
شیعه نامه: گزیده ای از اشعار وی در مدح خاندان که شامل ۷۰۰ بیت است.
بر مدار عشق: شامل سه هزار بیت از اشعار آقاسی.
حق نمک: یکی دیگر از آثار انتشار یافته از او.
یکی دیگر از اشعار معروف او این است:
با همه لحن خوش آوایی ام
در به در کوچه تنهایی ام
ای دو سه تا کوچه زما دورتر
نغمه تو از تمام پر شورتر
کاش که این فاصله را کم کنی
محنت این قافله را کم کنی
کاش که همسایه ما می شدی
مایه آسایه ما می شدی
هر که به دیدار تو نائل شود
یک شبه حلال مسایل شود
دوش مرا حال خوشی دست داد
سینه ما را عطشی دست داد
نام تو بردم لبم آتش گرفت
شعله به دامان سیاوش گرفت
نام تو آرامه جان من است
نامه تو خط امان من است
ای نگه ات خاستگه آفتاب
بر من ظلمت زده یک شب بتاب
پرده بر انداز ز چشم ترم
تا بتوانم به رُخَت بنگرم
ای نفست یار و مددکار ما
کی و کجا وعده دیدار ما؟
پرکشیدن جان پرشور
محمدرضا آقاسی در ۳ خرداد ۱۳۸۴ به علت عارضه قلبی در سن ۴۶ سالگی درگذشت، پیکر وی ۵ خردادماه از مقابل معراج الشهدای تهران تشییع و در قطعه ۴۴ شهیدان بهشت زهرا به خاک سپرده شد. رهبر انقلاب به دنبال درگذشت او، او را شاعری بسیجی لقب داد و برای درگذشتش پیام تسلیت صادر کرد.
منبع: persiblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب