معرفی عقابان آسمان ایران -۱۵، بهرام علیمرادی
چهار اف پنجی که اول مهر ۵۹ برنگشتند
پرسی بلاگ: روز اول مهر، اف پنج های پایگاه دزفول برای انجام ماموریت های خود در عملیات کمان 99 به پرواز درآمدند که چهارفروندشان سقوط کرده و به پایگاه برنگشتند.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ صادق وفایی: کتاب «تنها پنج روز؛ زندگینامه و تاریخ شفاهی سرهنگ خلبان آزاد بهرام علیمرادی» نوشته سرتیپ خلبان آزاده جانباز محمدعلی اعظمی یکی از آثاری است که انتشارات راهبردی نهاجا درباره ی خلبانان آزاده دوران دفاع مقدس منتشر نموده است. این کتاب درباره ی بهرام علیمرادی یکی از خلبانان هواپیمای شکاری اف پنج است که روز دهم مهر ۱۳۵۹ مورد هدف پدافند دشمن قرار گرفته و بعد از سقوط به اسارت درآمد. او ازجمله ۲۵ خلبان مفقودالاثری است که سال ۱۳۶۹ آزاد شده و به کشور بازگشتند.
پرونده «معرفی عقابان آسمان ایران» آذرماه سال ۱۴۰۰ برای مرور کتاب های خاطرات خلبانان نیروی هوایی در خبرگزاری مهر باز شد که تاکنون خاطرات خلبانانی چون فضل الله جاویدنیا، منوچهر شیرآقایی، صمدعلی بالازاده، محمد عتیقه چی، محمد غلامحسینی، علی اکبر صیاد بورانی، عبدالحمید نجفی، حسینعلی ذوالفقاری، یدالله شریفی راد، غلامعلی شیرازی، فرج الله براتپور، محمد صدیق قادری و محمدرضا صلواتی در قالب آن بررسی و مرور شده اند.
پانزدهمین شماره این پرونده مربوط به امیر خلبان بهرام علیمرادی است که مشروح آن در ادامه می آید؛
* از ابتدا تا اعزام به آمریکا
علیمرادی متولد ۱۱ خرداد ۱۳۳۴ در ملایر است که سال ۱۳۵۳ دیپلم گرفت و به مرکز استخدام نیروی هوایی مراجعه نمود که اول آبان آن سال برای شروع آموزش وارد دانشکده خلبانی مرکز آموزش های نیروی هوایی شد. اواخر سال ۱۳۵۴ هم به آمریکا اعزام شد.
با ورود به آمریکا، علیمرادی و همدوره ای هایش به پایگاه لکلند در شهر سن آنتونیو در ایالت تگزاس رفتند تا دوره زبان انگلیسی خودرا تکمیل کنند. علیمرادی سپس برای آموزش هواپیمای T41 به پایگاه هوندو در اطراف شهر مدینا رفت و در قدم بعدی برای پرواز با هواپیمای T37 به پایگاه هوایی وب منتقل شد. مرحله پایانی آموزش در آمریکا هم، مربوط به پرواز با هواپیمای T38 در پایگاه هوایی ونس در حومه شهر انید بود که با اتمام آن، علیمرادی اواخر مهر ۱۳۵۶ به ایران بازگشت.
* بازگشت به ایران و انتخاب اف پنج
با بازگشت به ایران، علیمرادی برای پرواز با هواپیمای فانتوم F4 گزینش شد اما به علت علاقه ای که به پرواز با هواپیمای تک کابین داشت، درخواست انتقال به گردان های هواپیمای اف پنج را کرد که پذیرفته شد و در نتیجه بعد از پایان کلاس های آکادمی فانتوم، به پایگاه وحدتی دزفول منتقل شد تا کلاس های آموزشی اف پنج را در گردان ۴۱ شکاری این پایگاه پشت سر بگذارد. وی در این مقطع ۵۰ ساعت با اف پنج پرواز کرد و پروازهای آموزشی خودرا با یک استاد آمریکایی به نام سرگرد ونی وینریک انجام داد که به خاطر حضور در جنگ ویتنام، برای تشویق به عنوان ماموریت به ایران اعزام شده بود.
رسیدن علیمرادی به رتبه لیدرچهاری در پرواز، با روزهای انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ همزمان بود.
* پروازهای مرزی در شرق و غرب کشور
پس از انقلاب، با شروع ناآرامی های مرزی، علیمرادی برای انجام پروازهای شناسایی در مرز افغانستان به پایگاه چهاردهم شکاری مشهد منتقل شد و سال ۱۳۵۸ چندپرواز و ماموریت را در آن پایگاه انجام داد. سپس با شروع سال ۵۹ و تحرکات مرزی ضدانقلاب و عراق در غرب کشور، از مشهد به پایگاه دزفول فراخوانده شد تا به جنگ تانک ها و نفربرهای زرهی دشمن برود که وارد خاک ایران می شدند. بدین سان دفع تجاوزات مرزی عراق در پایگاه دزفول، توسط خلبانان اف پنج این پایگاه با استفاده از راکت در دستور کار قرار گرفت. یکی از این ماموریت ها، مربوط به ۲۲ شهریور آن سال است که علیمرادی و کاظم عباس نژادی هریک با ۴ پد راکت به جنگ ادوات دشمن رفتند.
یکی از مواردی که علیمرادی از آن روزها روایت کرده این است که او و دیگر خلبانان، تحرکات مرزی عراق را بطور مرتب گزارش می داده اند اما هیچ عکس العمل سیاسی و نظامی درخور و مناسبی اتخاذ نمی شد.
* شروع جنگ در پایگاه دزفول
بهرام علیمرادی در روز ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ و شروع جنگ، افسر کاروان باند پایگاه دزفول بود و بمباران هواپیماهای عراقی را از نزدیک شاهد بوده است. او می گوید هواپیماهای پایگاه همگی داخل آشیانه ها بودند. در نتیجه صدمه ای ندیدند. هواپیماهای عراقی در آن روز از بامداد تا غروب در قالب دسته های دوفروندی، ۳ مرتبه پایگاه دزفول را بمباران کردند. بعد از بمباران دوم، دو فروند هواپیمای از پایگاه دزفول برای شناسایی تحرکات دشمن پرواز کردند و در بمباران سوم پایگاه که نزدیک غروب انجام شد، محل گردان های پروازی هدف قرار گرفت که چون خلبان ها قبل تر آن محل را تخلیه کرده بودند، به آنها صدمه ای نرسید.
بمباران رادار ناصریه، مأموریتی بود که برای ساعت ۵ بامداد روز اول مهر ۱۳۵۹ برای بهرام علیمرادی و کاظم عباس نژادی در نظر گرفته شده بود که لغو و به زمان دیگری موکول شد.
روز اول مهر، اف پنج های پایگاه دزفول برای انجام ماموریت های خود در عملیات کمان ۹۹ (معروف به ۱۴۰ فروندی) به پرواز درآمده و اهداف خودرا بمباران کردند که برخی از آنها به علت محدودیت و کمبود بنزین، به ناچار در باند اضطراری دهلران فرود آمدند. علیمرادی یکی از خلبانانی است که به دهلران رفته و این هواپیماها را به پایگاه برگرداندند.
در آن روز همین طور ۴ فروند از هواپیماهای پایگاه دزفول، سقوط کرده و برنگشتند. یکی از خلبانان این چهارفروند شهید پرویز حاتمیان بود. منصور ناظریان و تورج یوسف نیز توسط پدافند خودی هدف قرار گرفتند و خلبان دیگری که آن روز شهید شد، توسط پدافند زمین به هوای دشمن، هدف قرار گرفت.
* از روز چهارم تا اجکت در روز دهم جنگ
پیشروی نیروهای سطحی عراق و عدم وجود موانع خودی سر راهشان، موجب شد خلبانان پایگاه دزفول، اجرای طرح های پیش بینی شده در داخل خاک دشمن را به تعویق انداخته و به مقابله با نیروی زمینی دشمن بپردازند.
روز چهارم جنگ بود که علیمرادی در یک پرواز دو فروندی با لیدری سروان حسین یزدان شناس ماموریت بمباران نیروهای دشمن در منطقه بستان را انجام داد. در راه بازگشت از این ماموریت بود که علیمرادی متوجه شد طرح تخلیه پایگاه دزفول ابلاغ گردیده است. بنابراین یزدان شناس به وی گفت می تواند در صورت تمایل به پایگاه همدان رفت و فرود بیاید. اما علیمرادی این پیشنهاد را نپذیرفت چون همسرش در دزفول بود و باید از سلامت او مطمئن می شد. او روز چهارم فرودین آن سال عقد کرده و اوایل شهریور ازدواج کرده بود. بگفته او ماه عسلش به انتها نرسیده بود که جنگ تحمیلی آغاز شد.
اولین پرواز روز دهم مهر ۵۹ یک ماموریت دو فروندی با لیدری سرگرد محمد افشار و همراهی بهرام علیمرادی برای انهدام انبار مهمات عراق در استان نیستان بود. اف پنج های این پرواز هرکدام ۴ پد راکت حمل می کردند و با موفقیت هدف را بمباران کرده و بازگشتند. در راه بازگشت بود که علیمرادی به علت عدم آگاهی از وضعیت دشمن، در منطقه دهلران وارد منطقه ای شد که دست نیروهای عراقی بود.
آتش پدافند زمین به هوای دشمن به سمت اف پنج ایرانی گشوده شد و علیمرادی برای خاموش کردن آن به سمتش حمله ور شد و با مسلسل هواپیما مبادرت به شلیک کرد. در همان لحظات در سینه خود احساس درد کرد و متوجه شد لباس پروازش از خون خیس شده است. لحظاتی از مجروحیت نگذشته بود که آتش از پایین کابین خلبان شعله ور شد و علیمرادی متوجه شد باید هواپیما را ترک کند. در نتیجه اهرم استفاده از صندلی پران را کشیده و اجکت کرد. او می گوید ارتفاعش در آن لحظات آن قدر پایین بوده که چتر نجاتش همزمان با رسیدن به زمین باز شده است.
* شروع اسارت
با رسیدن نیروهای عراقی به منطقه سقوط هواپیما، علیمرادی دستگیر و اسیر شد. در قدم اول، او را به یکی از پاسگاه های مرزی عراق و سپس به یک درمانگاه صحرایی منتقل کردند تا ترکش درون سینه اش را خارج کنند. این خلبان اسیر با وجود ضعف جسمی قصد فرار داشت که به همین خاطر به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفت.
پس از این اتفاقات، علیمرادی به بغداد و ساختمانی شد که مربوط به نیروی هوایی ارتش این کشور بود. با ورود به این ساختمان بازجویی ها شروع شده و با گذشت ۳ روز و پایان بازجویی، او را به استخبارات برده و به مدت ۴ ماه در سلول انفرادی حبس کردند. علیمرادی سپس به سلول دیگری منتقل شد که احمد وزیر خلبان هواپیمای فانتوم در آن حضور داشت و هر دو دستش به علت اجکت از هواپیما، شکسته و به گردنش آویزان بود. بعد از حدود دوهفته از حضور در این سلول، علیمرادی به سلول دیگری منتقل شد که یدالله عبدوس خلبان اف پنج با دو دست شکسته در آن بود.
* زندان های ابوغریب و الرشید
با گذشت چندروز، عبدوس از سلول برده شد و علیمرادی هم به سلول دیگری منتقل شد که مسعود محمدی نو خندان و اسدالله اکبری فراهانی در آن بودند. چندروز بعد هم سید جمشید اوشال و ابوالفضل مهراسبی به این جمع اضافه شدند که حضور ۵ نفره شان در یک اتاق کوچک موجب سختی و مرارت شان بود. این خلبان ها بعد از چندروز از سلول خارج و به زندان ابوغریب منتقل شدند. در این زندان حدود ۸۰ تن از اسرای ایرانی از گروههای مختلف خلبان و غیرخلبان حضور داشتند.
با شورش ها و اعتراضاتی که اسرا می کردند، اسفندماه ۵۹ برخی از آنها به زندان دیگری در نزدیکی ابوغریب منتقل شدند که علیمرادی یکی از آنها بود. این دوره تنبیهی حدود یک سال طول کشید و زندانیان باردیگر به همان زندان پیشین برگشتند. آبان ماه سال ۱۳۶۱ هم خلبانان از افسران نیروی زمینی جدا و به بغداد منتقل شدند. در بغداد نیز به زندان استخبارات برده شده و در مرحله بعد دو خلبان اسیر دیگر یعنی حسینعلی ذوالفقاری و محمدعلی اعظمی به آنها اضافه شدند. این زندانیان روز بعد باردیگر به زندان ابوغریب منتقل و به جمع افسران نیروی زمینی وارد شدند. روز بعد نیز باردیگر افسران نیروی زمینی از این جمع جدا کردند. در نتیجه ۲۵ خلبان (۱۹ تن از نیروی هوایی، ۵ نفر از هوانیروز و یک تن از نیروی دریایی) باقی ماندند که مسئولیت نگهداری شان به نیروی هوایی عراق واگذار شد. این جمع اواخر سال ۱۳۶۲ به زندان الرشید در نزدیکی بغداد و پایگاه هوایی الرشید منتقل شدند.
یکی از اقدامات علیمرادی در سالهای اسارت و حضور در زندان الرشید، تدوین دو جلد دیکشنری انگلیسی به عربی و عربی به انگلیسی بود که یکی دوسال پایانی اسارتش را به آن اختصاص داد و طبق روایت خودش، روزانه حدود ۷ تا ۸ ساعت از وقت خودرا صرف نوشتن آن می کرد. حدود ۲ ماه مانده به آزادی از اسارت، علیمرادی گرفتار ضعف شدید جسمی شد که با تشخیص پزشکان عراقی در بیمارستان بستری و مشخص شد بیماری اش کم خونی است.
با شروع شهریور ۱۳۶۹ زمزمه های آزادی در زندان الرشید شنیده شد. پس از ظهر یک روز زندانیان خلبان به سمت بعقوبه حرکت داده شدند و سپس بعد از گفت و گو با صلیب سرخ و ثبت نامشان به عنوان اسرای جنگی، به طرف مرز ایران حرکت کردند. علیمرادی و ۲۵ خلبان مفقودالاثر دیگر، روز ۲۴ شهریور ۱۳۶۰ وارد ایران شدند که از آن جمع، مدت اسارت علیمرادی ۱۰ سال بود.
منبع: persiblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب