از كند و بندهای به ناحق كشیده شده، ۶
روزی که زخم های بانوی مبارز رئیس ساواک را آزار داد
پرسی بلاگ: عفونت زخم ها عود کرد و بوی آزاردهنده آن تمام فضای سلول را می گرفت و هر چه می گذشت بدتر می شد. روزی نصیری برای بازدید آمد و تا در سلول مرا باز کردند از بوی تعفنی که به دماغش خورد، عقب رفت.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و اندیشه: اساسا یکی از مهم ترین علل سقوط رژیم پهلوی وحدت کلمه ای بود که عامه مردم داشتند. زن و مرد و پیر و جوان دیگر زندگی ذیل رژیم پهلوی را نمی خواستند. بنابراین تاریخ مبارزه ضد رژیم پهلوی، شامل دقایق درخشان از مجاهدت های زنان و مردانی است که در راه مبارزه، از هیچ تلاشی فروگذار نکردند. مرحوم بانو مرضیه حدیدچی دباغ یکی از این مبارزان است. او در حالیکه هشت فرزند (یک پسر و هفت دختر) داشت، زندگی اش وقف مبارزه بود و البته امور خانه و فرزندان را هم به دقت پیگیری می کرد.
زندگی این بانوی مبارز بعد از پیروزی انقلاب هم اعجاب انگیز بود. او را همچون بنیانگذاران سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران می دانند. مرحوم حدیدچی نخستین و آخرین زنی بود که فرماندهی سپاه را برعهده داشت.
مرحوم مرضیه حدیدچی دباغ که بود و چه کرد؟
خانم مرضیه حدیدچی (دباغ) به سال ۱۳۱۸ در همدان و در خانواده ای مذهبی به دنیا آمد. تحصیلات خویش را در مکتبخانه شروع کرد و نزد پدر هم قرآن و نهج البلاغه را خواند. به سال ۱۳۳۳ با محمدحسن دباغ ازدواج کرد و همین ازدواج سبب آغاز تحولات در زندگی اش شد. او به تبعیت از همسر به تهران آمد و تحصیلات دینی را تا دروس سطح (شرح لمعه) ادامه داد و از محضر استادانی چون حاج آقا کمال مرتضوی، حاج شیخ علی انصاری، شهید آیت الله محمدرضا سعیدی و شهید سیدمجتبی صالحی خوانساری بهره برد.
بانو حدیدچی از سال ۱۳۴۰ به جمع مبارزان با رژیم شاه پیوست و با ورود به تشکیلات شهید سعیدی فعالیتش گسترش یافت. با دانشجویان مبارز دانشگاه های تهران همکاری کرد و بارها بازداشت و شکنجه و زندانی شد و در این شکنجه ها یکی از دخترانش هم همراهش بود. وی در سال ۱۳۵۳ بعد از آزادی موقت از زندان برای درمان جراحت های شکنجه، به صلاحدید بعضی از همرزمان با پاسپورتی جعلی از کشور خارج می شود و تا پیروزی انقلاب را در خارج از کشور می ماند و به مبارزه ادامه می دهد. او ابتدا به لندن رفته و به کار می پردازد. در فرانسه و انگلیس در اعتصاب غذاهایی برای آزادی زندانیان سیاسی ایرانی شرکت می کند و حتی در زمان حج به عربستان سعودی رفته و اعلامیه های امام خمینی (ره) را میان زائرین توزیع می نماید.
مرحوم بانو دباغ که در پایگاه های نظامی در مرز لبنان و سوریه آموزش های رزمی و چریکی دیده بود خود هم در این پایگاه ها به آموزش نظامی مبارزان ضد پهلوی می پردازد. بعد از هجرت امام به پاریس در سال ۱۳۵۷ به ایشان می پیوندد و وظایف اندرونی بیت امام را به عهده می گیرد و همچون محافظان شخصی امام و خانواده امام می شود. امام (ره) این بانوی مبارز را خواهر طاهره خطاب می کرد. طاهره یکی از اسامی وی در زندگی چریکی بود.
روایت است که بعد از پیروزی انقلاب ایشان تنها بانوی جمع بنیانگذار سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران بود و نخستین فرمانده سپاه غرب کشور (سپاه همدان) به شمار می رفت. او اولین و تنها زن فرمانده سپاه بوده است. بانو حدیدچی دباغ بعد از انقلاب نمایندگی مجلس شورای اسلامی را هم تجربه نمود و مدتی هم مسئولیت بسیج خواهران کل کشور را برعهده داشت. وی در مدرسه عالی شهید مطهری هم به تدریس می پرداخت و در دانشگاه علم و صنعت هم سابقه تدریس داشت. همینطور بانو دباغ یکی از اعضای هیات سه نفره ای بود که مامور به ابلاغ پیام تاریخی امام خمینی (ره) به گورباچف بودند. این بانوی مجاهد در نهایت در ۲۷ آبان ۱۳۹۵ در سن ۷۷ سالگی در تهران درگذشت و صحن آرامگاه امام خمینی (ره) خانه ابدی اش شد.
معرفی کتاب و شرح مختصری از مشکلات متخصصان تاریخ شفاهی
«خاطرات مرضیه حدیدچی (دباغ)» نوشته محسن کاظمی برای اولین بار سال ۱۳۸۱ در ۳۳۶ صفحه و بهای ۱، ۷۰۰ تومان منتشر گردید. این کتاب تا سال ۱۳۹۸ به چاپ هفدهم رسید و این نوبت از چاپ شمارگان ۲۵۰۰ نسخه و بهای ۶۵ هزار تومان را با خود به همراه داشت. این کتاب در همه نوبت های نشر خود شمارگان بالای ۲۵۰۰ نسخه را تجربه کرده است. کتاب پنج فصل به ترتیب با این عناوین دارد: «سریان»، «هجرت»، «امواج»، «سیاحت شرق» و «پیوست ها».
محسن کاظمی برای نگارش و تدوین این خاطرات مشکلات بسیاری داشته است. وی درباره این مشکلات نوشته است: «تهیه عکس و سند برای کتاب از بزرگ ترین مشکلات موجود بر سر راه بود، خانم دباغ خود گفت عکس ها، اوراق هویت و اسناد در اختیارش را که با زحمت بسیار حفظ و حراست کرده بود به فردی به امانت داد تا از آنها کپی بردارد (گویا او هم برای ضبط خاطرات خانم دباغ اقدام نموده بود) متاسفانه بعد از چندی وی از استرداد عکس ها، اوراق و اسناد سرباز می زند و پس از پیگیری های بسیار خانم دباغ، او می گوید که شما به من عکس و سندی نداده اید و دلیل و مدرک و شاهدی هم بر این ادعا ندارید، می توانید شکایت هم بکنید و… با این وصف به مراکز ذی ربط رجوع شد، اما تنها توفیق در دریافت چند قطعه عکس بود و بس.»
کاظمی همینطور در مقدمه خود بر این کتاب از مشکلاتی در زمینه تکمیل خاطرات و مستند کردن آنها صحبت می کند که از مهم ترین معضلات عرصه تاریخ شفاهی است: «سعی زیادی شد تا با چند نفر از افراد مرتبط در دوران مبارزه و هم زمان خانم دباغ ارتباط برقرار کرده و از مطالب آنها برای تکمیل خاطرات خانم دباغ استفاده گردد. برخی از ایشان همکاری کردند و خلاصه ای از مصاحبه آنها هم به بخش پیوست ها اضافه گردید...
خودداری و امتناع از حرف زدن نتیجه اش کتک و ضرب و شتم بیشتر بود. شکنجه ها با سیلی و توهین شروع و به تدریج با شلاق و باتوم و فحاشی، جان فرسا شد. چند بار دست و پایم را به صندلی بستند و مهار کردند و کلاهی آهنی یا مسی بر سرم گذاشته و بعد جریان الکتریسیته با ولتاژهای متفاوت به بدنم وارد می کردند که باعث رعشه و تکان های تند پیکرم می شد برخی همچون آقای غرضی حدود سه ماه تلاش و پیگیری و تماس پیاپی ما را بی حاصل گذاشت و همکاری نکرد. وی در یک تماس تلفنی در بامداد روز ۲۳ اردیبهشت ۸۰ اظهار داشت: «من تامل دارم بر روی این قضیه (ثبت و ضبط خاطره) و مصاحبه نمی کنم.» هرچه به وی توضیح دادم که امکان دارد بعد از انتشار خاطرات گلایه شما را برانگیزاند اظهار داشت: «هرچه را که خانم دباغ درباره من گفته صحیح است و قبول دارم.» متاسفانه آقای محمدحسن دباغ و رضوانه دباغ هم حاضر به مصاحبه حضوری نشدند و تنها خیلی شکسته و بسته و ناتمام به چند سوال کتبی ما پاسخ گفتند که خیلی کارساز نبود. افراد مقیم خارج از کشور و هم روزنامه های لوموند و لیبراسیون هم به مکاتبه الکترونیکی ما اعتنایی نکردند.»
با این اوصاف اما دانش و علم محسن کاظمی در زمینه تاریخ شفاهی، سبب شد تا مخاطب با کتابی دقیق مواجه باشد که ضمن روایت خاطرات مرحوم مرضیه حدیدچی دباغ، تصویر روشنی از شرایط مبارزان ضد رژیم مرتجع پلهوی هم در آن وجود دارد. مطالعه این کتاب تمامی تبلیغات طرفداران رژیم پهلوی در زمینه توجه به مسائل زنان و توجه به حقوق بشر در زندان ها را نقش بر آب می کند. چگونه امکان دارد رژیمی به حقوق بشر توجه داشته باشد، اما دختر نوجوان یک بانوی زندانی سیاسی را که هیچ نقشی هم در مبارزات مادرش نداشته، زندانی کرده و برای شکستن مادرش، او را تحت سخت ترین و وحشیانه ترین شکنجه ها قرار دهد؟
روایت شکنجه
پرویز و سایر مأموران از من خواستند که بدون سر و صدا همراهشان بروم. بچه ها دورم جمع شده بودند و گریه و زاری راه انداختند و داد می زدند: «مامان ما را کجا می برید! مامان ما را نبرید! …» ساواکی ها تلاش کردند به هر نحوی شده آنها را ساکت کنند، می گفتند: «با مادرتان کاری نداریم، پاسخ چند سوال را که داد برمی گردانیمش، شما تا شامتان را بخورید، او برمی گردد.» بمحض خروج از خانه، در کوچه به فرزند یکی از اقوام داماد بزرگم برخوردم و گفتم: برو به فلانی (که از مرتبطین گروه بود) بگو که مرا بردند، مراقب خانه ما باشد، مأموری متوجه این گفت وگوی کوتاه شد، جلو آمد و سرزنشم کرد که چرا حرف زدی؟ گفتم او سلام کرد و من جوابش را دادم، حرفی با او نزدم. ماشین شان را نشان داد و اظهار داشت: زیادی حرف نزن، برو سوار شو!»
مأموری جلوتر از من در صندلی عقب ماشین نشسته بود، دیدم اگر سوار شوم آن دیگری هم طرف دیگرم خواهد نشست و من میان آن دو قرار می گیرم. گفتم من بین دو نامحرم نمی نشینم، به جلو می روم شما سه نفر عقب صندلی بنشینید. با اسلحه تهدیدم کردند: «برو بالا مسخره بازی در نیاور… دو تا نامحرم!» گفتم: «بکشیدم ولی من بین دو نفر مرد نامحرم نمی نشینم.» هر چه که می گذشت، زمان به نفعشان نبود، بالاخره همان گونه که من می خواستم شد...
به نزدیکی های توپخانه (میدان امام خمینی) که رسیدیم، عینک دودی کاملاً ماتی به من دادند، گفتم: «من عینکی نیستم» گفتند: «عجب دیوانه ای است این …!». خلاصه عینک را به چشمم زدم و حرف های بی ربطی می زدم، تا خودم را بی اطلاع نشان دهم و گفتم: «آقا هر چه زودتر سوال های مرا بپرسید، باید زود برگردم، بچه هایم هنوز شام نخورده اند، بامداد زود باید برای رفتن به مدرسه بلندشان کنم.»
به کمیته مشترک رسیدیم. در کمیته فهمیدم، ساواک اطلاعات زیادی از من در دست دارد. این که من با این تعداد بچه و مشکلات زیاد زندگی و با وجود زن بودنم دارای ارتباطات و فعالیتهای سیاسی گسترده بودم، حساسیت شان را بیشتر بر می انگیخت.
به دلیل این که من همزمان با گروههای مختلف دانشجویان و روحانیت مبارز ارتباط داشتم و فعالیت می کردم، دقیقاً نمی دانستم که به خاطر کدام گروه مرا گرفته اند، ازاین رو از ابتدا سکوت کردم تا روشن شود به خاطر چه کس یا کسانی دستگیر شده ام. البته خود احتمال بیشتر را به گروه دانشجویی و خواهرزاده های همسرم می دادم.
یک مرتبه، مرا بر روی تختی خواباندند و دست ها و پاهایم را از طرفین بستند، وقتی شکنجه گر وارد اتاق شد، سیگار روشنی بر لب داشت، بلافاصله آنرا روی دستم خاموش کرد و همراه با ضجه و ناله من به مسخره اظهار داشت: «آخ سیگارم خاموش شده و باردیگر سیگار دیگری روشن کرد، این دفعه آنرا بر روی جاهای حساس بدنم خاموش کرد که از تمام سلول هایم درد برخواست اتخاذ چنین روشی خوشایند بازجوها و مأموران نبود و واکنش تند و خشن آنها را دربر داشت. خودداری و امتناع از حرف زدن نتیجه اش کتک و ضرب و شتم بیشتر بود. شکنجه ها با سیلی و توهین شروع و به تدریج با شلاق و باتوم و فحاشی، جان فرسا شد. چند بار دست و پایم را به صندلی بستند و مهار کردند و کلاهی آهنی یا مسی بر سرم گذاشته و بعد جریان الکتریسیته با ولتاژهای متفاوت به بدنم وارد می کردند که باعث رعشه و تکان های تند پیکرم می شد.
شلاق و باتوم، کار متداول و هر روز بود که گاهی به شکل عادی و گاهی حرفه ای صورت می گرفت. در مواقع حرفه ای آن قدر شلاق برکف پاهایم می زدند که از هوش می رفتم، بعد با پاشیدن آب هوشیارم کرده مجبور می کردند تا راه بروم، که پاهایم ورم نکند. دردی که بر وجودم در اثر این کار مسئولی می شد، طاقت فرسا و جانکاه بود.
یک بار وقتی در اثر درد ضربات شلاق بیهوش شدم و باردیگر چشم باز کردم، خودم را داخل اتاقی که در آن یک میز و صندلی بود، دیدم. پشتم به شدت درد می کرد و زخم هایم می سوخت. از وحشت و ترس خویش را به دیوار چسباندم تا اگر باردیگر برای شکنجه آمدند، پشتم از ضربات شلاق در امان بماند؛ از شدت خستگی چشم هایم را نمی توانستم باز کنم، صدای پایی شنیدم. چشم هایم را نیمه باز نگه داشتم، دیدم مأموری وارد شد خدا عذابش را زیاد کند – چشم هایم را کاملاً بستم و به خدا توکل کردم. مدتی ایستاد و رفت، طولی نکشید که باردیگر بازگشت و باتوم برقی در دست داشت. جلو آمد و مرا کتک زد. وحشی و نامتعادل به نظر می آمد، هر چه می پرسید اظهار بی اطلاعی می کردم. اثر باتوم برقی بر روی نقاط حساس بدن؛ لب و دهان، گوش و… به قدری دردناک بود که کاملاً بی حس و بی نفس می شدم.
یک مرتبه، مرا بر روی تختی خواباندند و دست ها و پاهایم را از طرفین بستند، وقتی شکنجه گر وارد اتاق شد، سیگار روشنی بر لب داشت، بلافاصله آنرا روی دستم خاموش کرد و همراه با ضجه و ناله من به مسخره اظهار داشت: «آخ سیگارم خاموش شده و باردیگر سیگار دیگری روشن کرد، این دفعه آنرا بر روی جاهای حساس بدنم خاموش کرد که از تمام سلول هایم درد برخواست...
بدترین و سخت ترین و به عبارتی وحشیانه ترین شکنجه زمانی بود که مأمور یا بازپرس مست و لایعقل وارد اتاق می شد و آغاز به اذیت و آزار و شکنجه می کرد؛ به نحوی که قابل بیان نیست. گاهی آنها برهنه وارد می شدند، کمی می ایستادند و خنده ای می کردند و می رفتند و من بدون حرکت با چشمانی بسته لحظاتی پر از ارعاب و وحشت را پشت سر می گذاشتم.
مادر و دختر پتویی
حدود شانزده روز بدترین و وحشتناک ترین شکنجه ها را تحمل کردم، ولی هنوز چیزی و یا مطلب در خور و با اهمیتی به مأموران نگفته بودم و این امر سخت بر مأموران و بازجوها گران آمد. ازاین رو دست به کاری کثیف و غیر انسانی و خباثت آمیز زدند؛ دختر دومم «رضوانه» را که اخیرا به عقد جوانی در آمده بود، دستگیر و به کمیته نزد من آوردند. آنها فکر می کردند با چنین اقدامی و ایجاد فشار روحی و روانی، مقاومت مرا درهم شکسته و مرا به حرف در می آوردند. زهی خیال باطل!
رضوانه محصل مدرسه رفاه بود و به همراه سایر دانش آموزان مدرسه به کارهای هنری و جمعی می پرداخت. او سرودها و اشعاری را که از رادیو عراق پخش می شد با دوستانش جمع آوری کرده در دفترچه اش نوشته بود. این دفترچه بعد از دستگیری من و هنگام تفتیش و بازرسی خانه، به دست مأموران افتاده بود و این بهانه ای برای دستگیریش شده بود.
شب اول، آن محیط برای رضوانه خیلی وحشتناک و خوف آور بود، دایم به خود می لرزید و دستش را به دستان من می فشرد. البته من هم دست کمی از او نداشتم، ولی بایستی برای حفظ روحیه دخترم خویش را استوار و مسلط نشان می دادم تا او بتواند در مقابل شکنجه هایی که در ایام بعد پیش رویش بود دوام بیاورد و خویش را نبازد.
مأموران به بهانه پیشگیری از خودکشی و حلق آویز شدن، چادر از سرمان گرفتند. برایم خیلی روشن بود که انگیزه و هدف واقعی آنها از این کار، دریدن حجاب نماد زن مؤمن و مسلمان - و شکستن روحیه ما بود، ازاین رو ما هم از پتوهای سربازی که در اختیارمان بود برای پوشش و به جای چادر استفاده می کردیم. عمل ما در آن تابستان گرم برای مأموران خیلی حیرت انگیز بود، آنها به استهزا و مسخره ما را «مادر پتویی! دختر پتویی!» صدا می کردند.
وقتی از کارها و وحشی بازی هایشان نتیجه نگرفتند، ما را از هم جدا کردند. لحظاتی بعد صدای جیغ و فریادهای دلخراش رضوانه همه جا را فرا گرفت. به خود می لرزیدم، بغضم ترکید و گریستم، به خدا پناه بردم و از درگاهش برای رضوانه، تحمل در مقابل این همه شدت و سبعیت التماس کردم علیرغم این همه شکنجه، رضوانه چیزی نداشت که بگوید جلادان کمیته در ادامه کارهای کثیف شان، چند موش در سلول رها کردند؛ که دخترم می ترسید و وحشت می کرد و خودش را به من می چسباند و می گریست. تا بامداد موش ها در وسط سلول جولان می دادند و از در و دیوار بالا و پایین می رفتند. در آن شرایط و اوضاع، بایستی به دخترم دلداری می دادم ولی به علت ترس از میکروفون های کار گذاشته شده و شنیدن حرف هایمان، پتو را به سر می کشیدیم و به بهانه خوابیدن، در همان وضعیت خیلی آهسته و آرام برایش صحبت می کردم تا بداند اوضاع از چه مقرر است. آن شب دهشتناک به سختی گذشت، بامداد هر دوی ما را برای بازجویی و شکنجه بردند. چون پتو به سر داشتیم، خنده های تمسخرآمیز و متلک ها آغاز شد. «حجاب پتویی!» «مادر پتویی!، دختر پتویی! … پتو پتویی!» و… یکی اظهار داشت: «کجاست آن خمینی که بیاید و شما را با پتوی روی سرتان نجات دهد و… خلاصه ما را حسابی دست انداخته و مسخره می کردند. در آن وضع چون عروسک های خیمه شب بازی برایشان بودیم! بعد شکنجه شروع شد؛ شوک الکتریکی و شلاق...
شکنجه دختر برای شکستن مادر
وقتی از کارها و وحشی بازی هایشان نتیجه نگرفتند، ما را از هم جدا کردند. لحظاتی بعد صدای جیغ و فریادهای دلخراش رضوانه همه جا را فرا گرفت. به خود می لرزیدم، بغضم ترکید و گریستم، به خدا پناه بردم و از درگاهش برای رضوانه، تحمل در مقابل این همه شدت و سبعیت التماس کردم علیرغم این همه شکنجه، رضوانه چیزی نداشت که بگوید. برای من هم همه چیز آخر یافته بود و از خدا شهادت را طلب می کردم.
رفته رفته زخم ها و جراحت های من عفونت کرد و بوی مشمئز کننده آن تمام سلول را فرا گرفت، به صورتی که مأموران تحمل ایستادن در آن سلول را نداشتند. مأموران که از مقاومت ما عصبانی بودند، شبی آمدند و با درنده خویی رضوانه را با خود بردند و فریادها و استغاثه های من راه به جایی نبرد. دیگر تاب و توانی برایم نمانده بود. نگران و مشوش ثانیه ها را سپری می کردم. برایم زمان چه سخت و سنگین در گذر بود. بی قرار و بی تاب در آن سلول یک در یک و نیم متر این طرف و آن طرف می شدم و هرازگاهی از سوراخ کوچک (دریچه) روی در، راهرو را نگاه می کردم. کسی متوجه رفت و آمدها نبود؛ چه کسی را بردند؟! چه کسی را آوردند؟! هیچ! برای ما مشخص نبود برای هیچکس، هیچکس!
چون مارگزیده ای به خود می پیچیدم. آن شب تا بامداد پلک روی پلک نگذاشتم، خوف داشتم که آنان دست به کاری حیوانی بزنند، می ترسیدم، می لرزیدم و فرو می ریختم… آخر خدایا این چه وضعی است؟ این چه مصیبتی است؟ چطور تاب بیاورم! گل زندگیم را پرپر کنند! خودت دریاب! خودت از این شکنجه گاه جهنمی نجاتش بده! صدای جیغ ها و ناله های جگرسوز رضوانه قطع نمی شد. سکوت شب هم فریادها را به جایی نمی رساند. ناگهان همه صداها قطع شد… خدایا چه شد؟! هراس وجودم را گرفت، دلهره، راه نفس کشیدنم را بند آورد! تپش قلبم به شماره افتاد! خدایا چه شد؟! چه بر سر رضوانه آوردند؟! ساعت ۴ بامداد که چون مرغی پرکنده هنوز خویش را به در و دیوار سلول می زدم… صدای زنجیر در را شنیدم… به طرف در سلول خیز برداشتم. وای خدایا این رضوانه است که تکه پاره با بدنی مجروح و خونین، دو مأمور او را کشان کشان بر روی زمین می آورند. آن قطعه گوشت که به سمت زمین رها شده رضوانه! جگر پاره من است.
هر آنچه که در توان داشتم، به در کوفتم و فریاد کشیدم، آنچنان که که کنگره آسمان به لرزه درآمد، هرچه که به دستم می رسید دندان می کشیدم، آنقدر جیغ زدم که بعید می دانم در آن بازداشتگاه جهنمی کسی صدایم را نشنیده و همچنان در خواب باشد. وقتی دیدم سطل های آبی که بر روی او می پاشند، او را به هوش نمی آورد و بیدارش نمی کند؛ دیگر دیوانه شدم، سر و تن و مشت و لگد بر هر چیز و همه جا می کوفتم، فکر می کنم زبانم بریده بود که خون از دهانم می آمد… دیگر نای فریاد و تحرک نداشتم بهت زده به جسم بی جان دخترم از آن سوراخ در می نگریستم… ولی هنوز از قلبم شرحه شرحه خون می جوشید...
ساعت ۷ بامداد آمدند و پیکر بی جانش را داخل پتویی بردند. تصور این که رضوانه جان از کالبد تهی کرده و مرده باشد، منفجرم می کرد، چنان که اگر کوه در برابرم بود متلاشی می شد. به هر چیز چنگ می زدم و سهمگین به در می کوفتم و فریاد می زدم: «مرا هم ببرید! می خواهم پیش بچه ام بروم او را چه کردید؟ قاتل ها، جنایتکارها و…»
تلاوت ملکوتی مرحوم آیت الله ربانی شیرازی
در همین حیص و بیص صوت زیبای تلاوت قرآن میخکوبم کرد: «وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَی الْخَاشِعِینَ» (آیه ۴۵ سوره مبارکه بقره: از شکیبایی و نماز یاری جویید و به راستی این [کار] گران است مگر بر فروتنان) آب سردی بر این تنوره گر گرفته ریخته شد، صوت قرآن چنان زیبا خوانده می شد که گویی خدا خود سخن می گفت و خطابم قرار می داد و مرا به صبر و نماز فرا می خواند. بر زمین نشستم و تازه به خود آمدم و دریافتم که از دیشب تابحال چه اتفاقی روی داده است. صدا، صدای آیت الله ربانی شیرازی بود خیلی سوزناک دلداریم می داد.
رضوانه را باز گرداندند، اما شکسته و پژمرده، زخمی و مجروح. مچ دستانش به شدت صدمه دیده و زخمی و خونین بود. علت را پرسیدم، معلوم شد که بعد از آن شب برزخی و در حالت اغما او را به بیمارستان شهربانی برده اند و در آنجا دست هایش را با زنجیر به تخت بسته بودند و سرباز مسلحی هم آنجا نگهبانی می داد و فقط روزی یک مرتبه دست هایش را باز می کردند و به دستشویی می برده اند او هم از همان دیشب چون من تا بامداد نخوابیده بود و تا سپیده بامداد نماز و قرآن می خواند ولی صدایش در بین آن همه فریاد و جیغ گم می شد؛ و من تا این لحضه نمی شنیدم، مرحوم ربانی شیرازی سلولش فاصله ای با سلول من نداشت و آنچه را که من دیده بودم او هم دیده بود و هر چه را که رضوانه و من، آخرت و دنیا را فریاد می زدیم یقین داشتم که تنها او بود که می شنید و اطمینان دارم که قلب او هم از این جنایت خون بود. وجود این عالم ربانی در آن برهوت و کویر لم یزرع، آب حیاتی بر ریشه های خشکیده ام بود. جانی باردیگر گرفتم و زنده شدم، برخاستم و دست به سمت آسمان گرفتم و همه چیز و همه کس را به دست توانای خداوند متعال سپردم و زندگی دخترم را از او خواستم. به واقع هیچ چیز جز آن آیات الهی نمی توانست مرا به خود آورد و تسکینم دهد. از رضوانه دیگر هیچ خبری نداشتم، در دریای بیم و امید دست و پا می زدم و هر چه که از حرکت عقربه های ساعت می گذشت بر نگرانیم می افزود. حدود ۱۰ روزی به همین منوال گذشت که ناگاه معجزه ای که انتظارش را می کشیدم روی داد.
رضوانه را باز گرداندند، اما شکسته و پژمرده، زخمی و مجروح. مچ دستانش به شدت صدمه دیده و زخمی و خونین بود. علت را پرسیدم، معلوم شد که بعد از آن شب برزخی و در حالت اغما او را به بیمارستان شهربانی برده اند و در آنجا دست هایش را با زنجیر به تخت بسته بودند و سرباز مسلحی هم آنجا نگهبانی می داد و فقط روزی یک مرتبه دست هایش را باز می کردند و به دستشویی می برده اند...
دختر چهارده ساله ام را در آغوش گرفتم و دلداریش دادم. از او درباره آن شب گم شده در زمان، پرسیدم، اشک در چشمانش حلقه زد، بغض در گلویش ترکید؛ و در آغوشم فرو رفت و هق هق گریست؛ در آن شب شوم چند نفر از ساواکی های مزدور و خبیث چون حیوانی درنده و وحشی او را سر برهنه کرده و دورش حلقه می زنند و آزار و اذیتش می کنند…!
این شکنجه وحشیانه و اقدام کثیف برای دختری که همیشه با چادر مشکی و پوشیه به مدرسه رفته بسیار دردناک و عذاب آور بود. هنوز هم تصور و یاد آن لحظه هایی که دست کثیف آن جلادان و جنایتکاران با بدن دخترم تماس می گرفت و از هوش می رفت، برایم دردآور و تکان دهنده است و از خداوند برای آن حیوانات کثیف عذاب الیم می خواهم.
با شنیدن آنچه که بر دخترم، گل باغ زندگیم آمده بود، نفرتی عجیب و عمیق نسبت به رژیم و مأموران یافتم که پایانی بر آن نیست...
در شرایط جدید نه تنها زخم هایم بهبود نیافت، بلکه عفونتش عود کرد و بوی آزاردهنده آن تمام فضای سلول را می گرفت و هر چه می گذشت بدتر و بدتر می شد؛ به صورتی که کاملاً زمینگیر شدم.
شکنجه ها را تحمل کرد و هیچ اطلاعاتی را لو نداد
رضوانه بعد از مدتی از نظر جسمی و روحی حالش بهتر و مساعد شد و می توانست دیگر روی پاهایش بایستد و چند قاشقی غذا بخورد و چند قطره ای آب بنوشد. با شکل گیری این وضعیت آمدند و او را به زندان قصر بردند. دلیلش را نگفتند و من هم ندانستم که چرا؟! با رفتن رضوانه حال من بدتر و بدتر شد، دیگر قادر به هیچ حرکتی نبودم. چون جسمی درحال گندیدن در گوشه سلول افتاده بودم؛ تا این که روزی نعمت الله نصیری برای بازدید به آنجا آمد و به تک تک سلول ها و اتاق ها سرزد و دستوری داد. وقتی در سلولم را به رویش باز کردند! از بوی عفنی که به دماغش خورد، چند قدمی به عقب رفت؛ عصبانی شد و به سربازی اظهار داشت: «در را باز بگذار، تا این بوی گند برود و بیایم ببینم که چه خبر است!» با گفتن این جمله از آنجا خارج شد و به سراغ دیگر سلول ها رفت.
در این مدت فهمیدم که چرا دستگیر شده ام. یک روز قبل از گرفتاری دخترم متوجه شدم کسی که مرا لو داده، متأسفانه یکی از بچه هایی بود که رویش حساب می کردیم. یک وقت دیدم او را دست و چشم بسته به اتاقم آوردند به او گفتند: «که گفتی دباغ چه کار می کرد؟» آن برادر که مرا نمی دید، آغاز به گفتن کرد: «عرض کردم نوار تکثیر و پخش می کرد، اعلامیه پخش می کرد، پست می کرد، جلسه آموزشی می گذاشت و…» حال در این فکر بودم که با لو رفتن کمی از فعالیت هایم تا کی در این محبس خواهم ماند...
[نصیری بعد از ساعتی به سلول مرحوم بانو دباغ برگشته و بانو دباغ با او به گفتگو و حمله کلامی می پردازد. نصیری همان شب دستور به آزادی مرحوم حدیدچی دباغ می دهد، بدون این که این بانوی مبارز اطلاعاتی را لو داده باشد. در واقع این بانوی مبارز توانست با تحمل شکنجه و فریب دادن نصیری با سربلندی از آن بازداشتگاه مخوف بیرون بیاید.]
***
برای مطالعه قسمت های پیش تر انتشار یافته پرونده «از کند و بندهای به ناحق کشیده شده» به این نشانی بروید.
منبع: پرسی بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب