با غواصان كربلای چهار۳، ۳
ضرب و شتم وحشیانه اسرا در آسایشگاه مثل عصر عاشورا بود
پرسی بلاگ: یکی شان نبشی آورده بود و می زد توی پای بچه ها. پس از آن که کارشان به اتمام رسید، واقعا احساس کردم عصر عاشوراست که اسب ها را روی بدن امام حسین و یارانش می تازاندند.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ صادق وفایی: قسمت های اول و دوم گفتگو با غواص جانباز غلامرضا علیزاده که در عملیات کربلای ۴ به اسارت درآمده، همزمان با دهه اول محرم امسال (۱۴۰۳) منتشر شدند. در قسمت اول، چگونگی انجام ماموریت کربلای ۴ و آمادگی های قبل از آن مورد بحث و گفتگو قرار گرفت و در قسمت دوم هم مقطع آغازین شروع اسارت و سختی های آن از موضوعات محوری گفتگو بود. بی بازگشت بودن ماموریت گروه غواص های پیشتاز لشکر ۱۴ امام حسین (ع) در کربلای ۴ هم از دیگر مطالبی بود که در قسمت اول به جزییات آن پرداخته شد.
یکی از موضوعات مطرح شده در قسمت دوم گفتگو، شباهت خاطره مشابه علیزاده و دیگر اسرای کربلای ۴ درباره ی گرداندن آنها در شهر بصره و استقبال وحشیانه مردم خشمگین از آنها بود.
مطالب مطرح شده در دو قسمت پیشین گفتگو در پیوندهای زیر قابل دسترسی و مطالعه هستند.
* «برگشت ندارید؛ یا شهید می شوید یا اسیر! / روایت فرمانده گروه پیشتاز گردان یونس از کربلای ۴ در بلجانیه»
* «عبور اسرای کربلای ۴ از بصره یادآور اسرای کربلا و حضرت زینب بود / مجبورمان می کردند به هم سیلی بزنیم»
سومین و آخرین قسمت از گفتگو با غلامرضا علیزاده درباره ی سختی های روحی و روانی اسارت است که سبب می شد تعدادی از اسرا به حالت جنون رسیده و به خود و دیگران لطمه بزنند. یکی از خاطرات جالب مطرح شده در این قسمت گفتگو، مربوط به یکی از اسراست که این قابلیت را داشت در سلولی که پر از اسیر بود و فضایی برای درازکشیدن وجود نداشت، بطور ایستاده بخوابد.
بحث درباره ی اسرای خائن که با بی اخلاقی های خود مایه عذاب دیگر اسرا بودند، هم از دیگر مواردی است که در این قسمت از گفتگو مطرح می شود.
در ادامه مشروح آخرین بخش از گفتگو با این غواص جانباز را می خوانیم؛
* ظاهراً در مقطعی از اسارت ناچار بوده اید به نوبت بخوابید و یک فرد شمالی بوده که می توانسته ایستاده و سرِپا بخوابد. این هم برای آن اتاق ۹۰ نفری است؟
نه چهل پنجاه نفر بودیم. یک رحمان داشتیم که بچه شمال بود. قد کوتاهی داشت و ایستاده می خوابید.
* شب تا بامداد را می توانست؟
بله. بامداد به بامداد بچه ها صدایش می کردند آقا رحمان پا شو که نماز است! آدم عجیبی بود.
* بین خلبان های نیروی هوایی فردی به نام محمدصدیق قادری داریم که از جانبازان و آزادگان است. ایشان می گوید در اسارت دو مشکل بزرگ وجود داشت که یکی شان توالت و دستشویی بود. در آن اتاق ۹۰ نفره هم به شما می گفتند ۳ دقیقه برای دستشویی فرصت دارید. در صورتیکه فقط ۳ اتاقک توالت بود.
بله. در ساواکِ عراق و غرفه ها که اصلاً دستشویی نبود. فقط سطل بود. یک مشکل دستشویی هم در اردوگاه داشتیم؛ اینکه وقتی ۵ نفر می رفتند، چاهش می زد بالا. چاه که نداشتند. همان توالتش می زد بالا. پر می شد. پاچه هایمان را بالا می زدیم و می رفتیم دستشویی. بعد هم می گفتند ۱۰۰ نفر در ۳ دقیقه وقت دارند دستشویی بروند. فقط پنج شش نفر می توانستند بروند. متأسفانه بچه ها مجبور می شدند جلوی یکدیگر دستشویی کنند. بعد چندتا دستشویی دیگر ساختند که دوتایش برای خود عراقی ها بود. می گفتند ۵ دقیقه وقت دارید. دستشویی رفتن هم آسایشگاه به آسایشگاه بود. داخل آسایشگاه سطل داشتیم.
* یک طلبه اسیر هم در خاطرات شما هست که ظاهراً عراقی ها خفه اش کردند؛ به اسم محمد رضایی.
طلبه نبود.
* بسیجی بود؟
از بچه های اطلاعات عملیات بود. لویش داده بودند. نمی دانم تانک زده بود یا سربازهایشان را کشته بود. هرچه بود خائن ها به عراقی ها گفتند این کارها را کرده است. به همین خاطر خیلی اذیتش کردند. یادم هست روزی نوبت من بود بروم غذا را بگیرم. ۱۰۰ نفر بودیم در ۱۰ گروه و ۱۰ تا ظرف داشتیم. دیدم صدای ناله و فریاد می آید. نگاه که کردم، دیدم کسی را روی نمک و شیشه می غلتانند. او را توی دیگ آب اندخته بودند و بدنش پخته بود. بدن پخته را روی خرده شیشه و نمک غلت می دادند. او هم صدا می زد یا حسین و یا زهرا! و آن قدر شکنجه اش دادند که شهید شد.
* ظاهراً این آخر کارش نبوده است! صابون کرده اند توی حلقش و خفه شده است.
نه آن شکنجه، برای قبلش بود. نمک و شیشه آخر کارش بود.
رسول زیر لب گفت لباس تو مثل لباس من است. گفتم چیزی نگو الان برایمان شَر می شود و کتک می خوریم. حمید متوجه صحبت ما شد و جلو آمد. پرسید چی می گفتید؟ گفتم «هیچی می گوید لباس تو شبیه لباس من است.» این قدر توی گوش من زد که خسته شد. بعد گفت برو آسایشگاه. فردایش بود یا آمار عصر همان روز که باردیگر آمد و گفت بیا بیرون. باردیگر کشید بیرون و آغاز کرد به زدن. پرسید چی می گفتید؟ گفتم همین که لباسمان مثل هم است * برگردیم به شب کربلای ۴. نارنجکی که جلوی صورت شما منفجر شد، موجب مشکل شنوایی هم شد دیگر؟
بله. سمت گوش چپ ام بطور کامل نمی شنود.
* ظاهراً در اسارت هم متوجه برخی دستورها نمی شدید!
بله. نگهبان می گفت بشینید. همه می نشستند ولی من نمی نشستم چون دستور را نشنیده بودم. می گفت تعال! می رفتم جلو می پرسید چرا ننشستی؟ می گفتم لایسمع! می گفت لا یسمع؟ می گفتم نعم! می گفت کدام گوشت نمی شنود؟ می گفتم این یکی! یک سیلی محکم می خواباند روی همان گوش. بعد دودستی می زد. با هر دو دست می زد توی گوش هایم. این قدر می زد که خسته شود. یک آقای جابر داشتیم بچه مشهد که گوش های تیزی داشت. از آن به بعد، همیشه کنار من بود و تا دستور نشستن می آمد دستم را می کشید و می نشاند. خیلی به خاطر گوشم کتک خوردم.
* شما یک خاطره از یک افسر عراقی به اسم حمید دارید..
خیلی می زد.
* چَک می زد؟
بله. به ما لباس خواب داده بودند. شبیه همین پیراهن های مردانه بود. یک روز داشتیم ظرف ها را با گِل و خاک می شستیم. دوستی به اسم رسول رفیعی از بند دیگر آمده بود و با هم ظرف می شستیم. دو شیر آب داشتیم و مشغول شستشو بودیم. رسول زیر لب گفت لباس تو مثل لباس من است. گفتم چیزی نگو الان برایمان شَر می شود و کتک می خوریم. حمید متوجه صحبت ما شد و جلو آمد. پرسید چی می گفتید؟ گفتم «هیچی می گوید لباس تو شبیه لباس من است.» این قدر توی گوش من زد که خسته شد. بعد گفت برو آسایشگاه. فردایش بود یا آمار عصر همان روز که باردیگر آمد و گفت بیا بیرون. باردیگر کشید بیرون و آغاز کرد به زدن. پرسید چی می گفتید؟ گفتم همین که لباسمان مثل هم است.
* مثل اینکه خیلی عقده ای بوده است.
بله ولی همه بچه ها را خودش می زد. نمی گذاشت نگهبان دیگری بزند. مسئول بند بود. تا آن جایی که می شد خودش می زد. مگر وقتی که کتک زدن عمومی بود.
* یعنی تعصب داشت که فقط من باید این ها را بزنم؟
بله.
* ظاهراً یک افسر دیگر هم بوده که مرتب توی گوشتان سیلی می زده تا زمین بخورید ولی مقاومت می کردید!
آن جا دعوا کرده بودیم.
* با اسرای دیگر؟
بله. دعوا سر یک جاسوس به اسم یونس بود. گفتم که مسئول حمام بود. بچه تبریز هم بود. یک روز پس از فوتبال گفتیم برویم کمی آب روی خودمان بریزیم بیاییم. یونس گفت یکی (قوطی) بیشتر نریزید ها! حلب روغن بود. یک حوض درست کرده بود. یک چاه موتور هم بود که آب گِلی از آن می آمد. بعد گل ها ته نشین می شدند و آب کمی تمیز می شد. ما یک سطل برمی داشتیم و این آب را می ریختیم روی خودمان تا خنک شویم.
حالا می گویم فوتبال! فکر می کنید چه خبر بوده! دو ماه یک دفعه نوبت مان می شد و دوتا یک ربع بازی می کردیم. توپمان چه بود؟ اول توب بسکتبال بود که با آن فوتبال و والیبال بازی می کردیم. بعد پاره شد و توپ دیگری به ما ندادند. خودمان توپ دوختیم. یکی از بچه های شیراز بود که توپ می دوخت. من هم یاد گرفتم و دوختم. با تویوپ لاستیک و پارچه و پنبه توپ درست کرده بودیم که از توپ بسکتبال هم سنگین تر شده بود.
مجید یک نگهبان عراقی بود. او بود که عادت داشت سیلی بزند تا زمین بخوریم. ما را در بیرون نگه داشت و آغاز کرد به کتک زدن. قبل از شروع کتک، به جلالی گفتم این مجید دوست دارد یک لگد که می زند، ما شش متر پرت شویم. خودت را پرت نکنی! آن روز، فوتبال بازی و بدنمان عرق کرده بود. می خواستم خودمان را بشوریم و رفتیم دوتا قوطی آب روی سرمان ریختیم. یونس آمد و فهمید ما دو قوطی بهره برده ایم. ۲۰ دقیقه به آمار کلی داشتیم. هر روز دو نوبت آمار می گرفتند. آن لحظه ۲۰ دقیقه به آمار عصر مانده بود. یونس آمد و فحش داد. این یونس همان بود که فقط به دوستان خودش صابون و امکانات می داد.
یک طاقچه زیر پنجره داشتیم که سیمانی بود و یک لبه از سیمانش کنده شده بود. یونس به اصفهانی ها فحش می داد و می گفت «شما اصفهانی ها لبه طاقچه را شکسته اید. اصلاً شما موجب شدید ما اسیر بشویم!»
* خودش در کربلای ۴ اسیر شده بود؟
نمی دانم. ارتشی بود. فکر کنم در کردستان و در کربلای ۶ اسیر شده بود. از قبل نقشه داشتیم او را بزنیم ولی آن روز نمی خواستیم او را بزنیم یا گوشش را ببریم. با آن اتفاق و فحش هایی که داد، گفتیم دیگر با کسی هماهنگ نمی نماییم. در فرصت مناسب که کسی دنبالمان نبود، او را گرفتیم و حسابی زدیم. درب و داغان شد. چون تیغ نبود، خواستیم خفه اش نماییم. گوشه حمام یک حوضچه بود که سر شیرش را برای زدن یونس در نظر گرفته بودیم. سرش را گذاشته بودم روی شیر و فشار می دادم. یکی از بچه ها به اسم جلالی با من بود که گفت داری خفه اش می کنی. گفتم خب می خواهیم همین کار را نماییم دیگر! گفت لااقل گوشش را بِپُکان! قرار شد گوشش را ببریم نه اینکه بکشیمش!
* داد و بیداد نمی کرد که آی مرا کشتند وای مرا کشتند؟
نه. درِ دهانش را محکم گرفته بودیم. در را هم بسته بودیم. بچه ها هم بیرون سر و صدا می کردند. آخرش یک نگهبان فهمید و آمد ما را انداخت بیرون. مجید یک نگهبان عراقی بود. او بود که عادت داشت سیلی بزند تا زمین بخوریم. ما را در بیرون نگه داشت و آغاز کرد به کتک زدن. قبل از شروع کتک، به جلالی گفتم این مجید دوست دارد یک لگد که می زند، ما شش متر پرت شویم. خودت را پرت نکنی! گفت نه من خودم را پرت می کنم! از این طرف، هرچه می زد، من خودم را پرت نمی کردم. اما جلالی خودش را پرت می کرد توی چمن ها و علف ها بین خیار چنبرها و وسط غلت زدن هایش روی زمین، فکش می جنبید. با همین روش، دوتا خیار خورد.
* عراقی ها نمی فهمیدند؟
آخرش یکی شان فهمید. پرسید چرا خیار را خوردی؟ او هم گفت من پرت شدم خیار رفت توی دهنم.
* پس ماجرای کتک زدن و زمین نخوردن شما مربوط به این قصه بود!
بله.
* صحنه مبادله شما و اسرای همراهتان هم جالب بوده است. از آن طرف (ایران) به این سو، اسرای عراقی با کت و شلوار و شما...
سیاه سوخته مثل نی قلیان. این ها تپلی و ترگل ورگل از روبروی ما عبور می کردند و نفری یک ساک هم دستشان بود. ما هم که قیافه های استخوانی مان شبیه معتادها بود، حداکثر یک پلاستیک دستمان بود.
* از یک شهید دیگر هم یاد کنیم؛ علی اکبر قاسمی که نخستین شهید اردوگاهتان بوده است.
اهل همدان بود و ۵ بچه داشت. خیلی روحیه اش خراب شده و مشکل روحی روانی پیدا کرده بود. وقتی می خواست حرف بزند با انگشت حروف را می نوشت.
غروب یک روز حالت عجیبی پیدا کرده بود. گفتم «سلجوقی نگاه کن انگار قاسمی دارد اشهدش را می خواند.» ناگهان دیدیم خیز گرفت و چند متر دوید و سرش را کوبید به دیوار دستشویی آسایشگاه. سرش قشنگ شکاف خورد. بچه ها بلند شدند و او را گرفتند. اسم نگهبان شیفت، قیس بود که آمد پشت در و اظهار داشت: ولش کنید بگذارید بزند! قاسمی باردیگر خواست سرش را بزند به دیوار که اَحد یکی از بچه های بوشهر او را گرفت * روی دیوار؟
نه. روی هوا. به بچه ها گیر می داد و می گفت فلانی غذای مرا خورده یا چه کرده است! طوری شد که غروب یک روز حالت عجیبی پیدا کرده بود. گفتم «سلجوقی نگاه کن انگار قاسمی دارد اشهدش را می خواند.» ناگهان دیدیم خیز گرفت و چند متر دوید و سرش را کوبید به دیوار دستشویی آسایشگاه. سرش قشنگ شکاف خورد. بچه ها بلند شدند و او را گرفتند. اسم نگهبان شیفت، قیس بود که آمد پشت در و اظهار داشت: ولش کنید بگذارید بزند! قاسمی باردیگر خواست سرش را بزند به دیوار که اَحد یکی از بچه های بوشهر او را گرفت. عراقی ها آمدند او را بردند. دو ساعت بعد گفتند دو نفر بیایند قاسمی را بیاوردندش داخل. وقتی آوردندش، گفت ببینید چه به سرم آورده اند! یک سوزن به من زده اند. نگهبان عراقی هم مرتب می آمد پشت پنجره و می پرسید «موت؟ موت؟» (مرد؟) دوسه ساعت بعدش شهید شد.
* یعنی آمپول زدند که بمیرد؟
بله. تمام استخوان هایش را هم خرد کرده بودند. فریاد زده بود مرگ بر اسراییل! مرگ بر آمریکا! مرگ بر صدام! خیلی کتکش زدند. تمام دنده هایش خرد شده بود. بعد هم نمی دانم سوزن هوا یا چه بود به او تزریق کردند.
* اینکه سرش را به دیوار کوبید برای این بود که خودکشی کند و خلاص شود؟
بله. مشکل روحی روانی پیدا کرده بود. نمی فهمید چه کار می کند. وقتی سرش را کوبید، همان جایی که باز شد، اول برای چندثانیه سفید بود. بعد ناگهان خون فواره زد. از این جای سر خیلی خون می آید.
* خب برسیم به آن ماجرای دعای مستجاب! شما چنددعا داشتید که پیش امام رضا (ع) مطرح شان کردید و ظاهراً هرسه هم مستجاب شدند.
جبهه بودیم و بچه ها تازه از مرخصی آمده بودند. گفتند دو نفر از گردان یونس بروند مشهد. بدین سان رفتم مشهد و گفتم «یا امام رضا اگر می خواهی لطفی به ما کنی، ما طوری بشویم که چهارپنج سال از خانواده دور شویم که پدرم قدرم را بداند و ببینم در نبودم برایم چه می کند. خدا شاهد است موقع این دعا اصلاً مساله اسارت در ذهنم نبود. بعد دعا کردم اگر هم شهادت نصیبمان نمی شود و مجروح می شویم، یک طوری بشویم که در ظاهرمان پیدا نباشد. در نتیجه چهار سال اسیر و مفقود شدم و عیب و مجروحیتم هم در سرم است. چون سرم را موج گرفت که به ظاهر پیدا نیست. یک دفعه یکی پرسید «چرا برای تو زده اند جانبازی ۵۰ درصد؟» خود شما هم شاهد بودید پشت تلفن سه بار فامیلت را گفتی و من متوجه نشدم.
* بله.
تشخیص نمی دهم. خیلی وقت ها در اداره ها کارم گره می خورد و سخت می شود. خصوصاً وقتی که کرونا بود و ماسک می زدیم. برای فهمیدن حرف دیگران، باید لب خوانی کنم. خیلی چیزها را نمی فهمیدم و به ضررم تمام می شد. بارها این حرف را شنیدم که «شما گاگولی عمو!؟» می گفتم بابا به خدا کلمه را تشخیص نمی دهم.
* پس دعاها بطورکامل مستجاب شد.
چون خودم این طور خواستم هیچ گاه نمی توانم گله کنم.
* یک صحنه دیگر هم در خاطرات شما هست که یادآور حوادث عاشوراست؛ آن لحظاتی که بعثی ها به آسایشگاهتان در اردوگاه ریختند و اسرا را به قصد کشت می زدند. ظاهراً آن لحظات یاد عصر عاشورا بوده اید!
یک توطئه بود یا نه نمی دانم! یک نفر خبر برده بود که آشپزها می خواهند چاقوها و کاردها را بیاورند آسایشگاه و باقی اسرا هم پشت قاشق هایشان را تیز کرده اند. قاشق ها واقعاً تیز شده بودند ولی منظوری نداشتیم. قاشق های روحی بودند و هرکسی هم ته قاشقش را به گونه ای درمی آورد که علامت داشته باشد. این کار را هم با سیمان های کف آسایشگاه می کردند. اگر چهارتا تیر و تخته به ما می دادند مدل هواپیما تحویل می دادیم. یعنی این قدر بی کار بودیم. مشغله ما آن جا سرما و گشنگی بود.
پنجاه شصت عراقی با کابل و میل گرد و لوله و چوب و سیم خاردار ریخته بودند روی سرمان و می زدند. چند نگهبان بچه ها را می دواندند و این ها هم کتک شان می زدند. حتی یکی شان نبشی آورده بود و می زد توی پای بچه ها. پس از آن که کارشان به اتمام رسید، هر طرف را نگاه می کردی، یکی از بچه ها افتاده بود. واقعاً احساس کردم عصر عاشوراست که اسب ها را روی بدن امام حسین و یارانش می تازاندند سر تیز قاشق ها سبب شده بود خبر ببرند این ها می خواهند شورش کنند. این شد که آمدند. یکی از بچه ها جلوی من نشسته بود به اسم مسعود مقامی. یک افسر بعثی بود با لقب «علی پلنگ» یا «علی آمریکایی». خیلی وحشتی و ترسناک بود. دست سنگینی هم داشت. او آمد و چنان با کابل به مسعود زد که مسعود بی اراده از جا بلند شد. از هر اردوگاه ده پانزده نفر را می بردند بیرون و می زدند.
پنجاه شصت عراقی با کابل و میل گرد و لوله و چوب و سیم خاردار ریخته بودند روی سرمان و می زدند. چند نگهبان بچه ها را می دواندند و این ها هم کتک شان می زدند. حتی یکی شان نبشی آورده بود و می زد توی پای بچه ها. پس از آن که کارشان به اتمام رسید، هر طرف را نگاه می کردی، یکی از بچه ها افتاده بود. واقعاً احساس کردم عصر عاشوراست که اسب ها را روی بدن امام حسین و یارانش می تازاندند.
* آقای علیزاده وقتی رفتید جبهه، چندسالتان بود؟
متولد ۱۳۴۷ بودم. آخرهای سال ۶۳ رفتم جبهه. چهارم دی ماه اسیر شدم. پنجِ ششِ هزار و سیصدوشصت و نه هم آزاد شدم؛ کمی کمتر از چهارسال. دو سال و خرده ای هم بسیجی و در جبهه بودم.
وقتی رفتم جبهه دستم در گچ بود. آقام دستم را شکسته بود.
* در طول حضور در جبهه، حاج حسین خرازی را هم دیدید؟
بله. فرمانده لشکر بود و گاهگداری او را می دیدیم. سرکشی و گاهی از آموزش ها بازدید می کرد. مثل یک بچه بسیجی و یک آدم عادی بود.
* برخورد مستقیم هم با او داشتید؟
دوبار رفتم از آن طرف آب بیاورمش. در طول مسیر پرسید فامیلی ات چیست؟ بچه کجایی؟ شب عملیات کربلای ۴ هم پرسید مسئول گروه پیشتاز کیست؟ مسئول تدارکات گردان یونس آقای مهرعلیان گفت علیزاده! گفت علیزاده کیست؟ من را نشانش دادند. گفت آقای علیزاده به این بچه ها شام داده اند؟ گفتم بله آقای مهرعلیان کنسرو داده اند. برگشت به مهرعلیان گفت برای چه کنسرو داده ای؟ گفت همین را در تدارکات لشکر داشتیم. خرازی اظهار داشت: این ها باید پسته و عسل بخورند. بناست ۵ کیلومتر شنا کنند. بعد گفت تو همان علیزاده نیستی که در کربلای ۳ هواپیما را زدی؟ گفتم بله خودم هستم. گفت «مواظب این بچه ها باش! بروید چند شیشه عسل بگیرید و بخورید و پسته که جان داشته باشید!»
* پسته و عسل برای اینکه باید ۵ کیلومتر پا می زدید.
بله. گفتم حَج آقا همه چیز خورده ایم. برای اینکه خیالت راحت شود نگاه کن! این جا [داخل لباس غواصی] را پر پسته کرده بودم. ولی در نهایت وقت نشد و پسته ها را نخوردم. همه اش را عراقی ها برداشتند.
منبع: persiblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب